Add to Playlist
No playlists found
Η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΡΙΑ
Η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΡΙΑ
Description
Γκολ, κάρτες, πανηγυρισμοί, υποτιμητικά σχόλια και στερεότυπα. Η Νανά Πλεξίδα μιλάει για την μεγάλη της αγάπη: το ποδόσφαιρο γυναικών.
Part of Collections
17 Podcasts
ΟΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΣ
Tags
Credits
Field Reporter
- Peny Basilakh
Interviewee
- Nana Pleksida
Podcast Producer
- Stayros Blaxos
Sound Designer
- Dhmhtrhs Palaiogiannhs
Sound Editor
- Minwas Koutentakhs
Video Director
- Stefanos Mpertakhs
Είμαι η Νανά Πλεξίδα. Είμαι είκοσι εννέα ετών. Είμαι γυμνάστρια και συγκεκριμένα προπονήτρια ποδοσφαίρου σε μικρά αγόρια και κορίτσια. Είναι ουσιαστικά το επάγγελμά μου. Απ’ αυτό ζω, απ’ αυτό βιοπορίζομαι κι είμαι πολύ χαρούμενη κάνοντας αυτό, γιατί πραγματικά πηγαίνω στη δουλειά με όρεξη κι αγάπη και νιώθοντας ότι δεν πάω στη δουλειά. Ταυτόχρονα, σαν χόμπι, σαν αγάπη, έχω το ποδόσφαιρο σαν αθλήτρια. Είμαι ποδοσφαιρίστρια εδώ και κοντά οχτώ χρόνια.
Από μικρή, από πολύ νωρίς στο σχολείο, πάντα συνήθιζα να παίζω με τα παιδάκια, κυρίως αγόρια, γιατί έτσι πάει στην Ελλάδα. Θυμάμαι πάντα να έχω μία μόνιμη λαχτάρα να φτάσει η ώρα της γυμναστικής στο σχολείο, σε σημείο που μπορεί να αργούσε καμιά φορά ο δάσκαλος ή ο καθηγητής της γυμναστικής κι εγώ να 'χα τρελαθεί και να του 'κανα οριακά παρατήρηση!
Θυμάμαι να 'μαι αυτή που πάντα ξεσήκωνε το… τα αγόρια να πάμε να παίξουμε στο διάλειμμα, πέρα από τη γυμναστική. Ήμουνα πιο μικρή ήταν τελείως αυθόρμητο. Δεν μπορούσα να το φιλτράρω και να καταλάβω σχόλια κτλ. Μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμουνα το γεγονός ότι ήμουνα αυτή που έκανε κάτι διαφορετικό και πάντα έπαιρνα σχόλια, το ότι: «Είσαι κορίτσι, δε συνηθίζεται να παίζεις ποδόσφαιρο». Και πάντα έβλεπα βλέμματα διστακτικά. Με τον καιρό βέβαια, κι ο περίγυρός μου, τόσο οι φίλοι/φίλες, συνειδητοποίησαν ότι ε, είμαι ένα κορίτσι που απλά του αρέσει το ποδόσφαιρο. Οπότε, τα όποια σχόλια σύντομα σταμάτησαν να υπάρχουνε. Αλλά, πάντα υπήρχε αυτή, ξες, η ταμπέλα, «το αγοροκόριτσο που παίζει ποδόσφαιρο». Και στιγματιζόσουνα γι’ αυτόν τον λόγο, απλά επειδή αγαπούσες ένα άθλημα το οποίο στην Ελλάδα δε συνηθίζεται να γίνεται από κορίτσια.
Το είχα πάντα άγχος. Μου το περνάγανε είτε με τα σχόλια είτε με τις αντιδράσεις τους. Πάντα με κάναν να νιώθω ότι κινδυνεύει η θηλυκότητά μου ή ότι «μην παίζεις τόσο ποδόσφαιρο, θα χάσεις τη γυναικεία σου πλευρά». Αυτά τα στερεοτυπικά και λόγω του ότι είμαι ένα αθλητικό κορίτσι, όχι ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, ντυνόμουνα πιο πολύ με φόρμες και πιο casual ρούχα, ενδόμυχα πάντα υπήρχε αυτό το άγχος, μην τυχόν και προδώσω τη γυναικεία μου πλευρά. Με τον καιρό, εννοείται, το ξεπέρασα αυτό, μεγαλώνοντας έχτισα τις άμυνές μου. Κατάλαβα ότι είναι διαχειρίσιμο κι ότι δεν έχει να κάνει το φύλο με το ότι ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο.
Κι επειδή στην Ελλάδα δυστυχώς τότε, όταν ήμουνα εγώ μικρή, δεν υπήρχαν πολλές ακαδημίες κοριτσιών, δεν είχα την τύχη ποτέ να πάω σε ομάδα. Μέχρι που έφτασα είκοσι χρόνων, φοιτήτρια πλέον στη Γυμναστική Ακαδημία, όπου μαθαίνω ότι δημιουργείται μία καινούργια γυναικεία ομάδα δίπλα στο σπίτι μου. Εγώ, καταχαρούμενη, προφανώς πήγα.
Οπότε όταν έφτασε αυτή η στιγμή, το ότι υπήρξα μέλος γυναικείας ομάδας που θα βγει για πρώτη φορά να παίξει αγώνα, η λαχτάρα κι η χαρά ήτανε τεράστιες! Το θυμάμαι σαν τώρα διότι είχα την τύχη, πέρα από το να ’ναι ο πρώτος μου αγώνας, να βάλω και το πρώτο μου γκολ, τόσο για την ομάδα μου, όσο και για μένα σαν ποδοσφαιρίστρια σε ομάδα. Οπότε είχα όντως γυρίσει σπίτι πάρα πολύ χαρούμενη και γεμάτη και σκεφτόμουν ότι επιτέλους έφτασε η μέρα που μπορώ κι εγώ να παίξω σε ομάδα με κορίτσια κι όχι να 'μαι σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Η αλήθεια είναι ότι οι κερκίδες δεν είναι όπως έχετε συνηθίσει στο ποδόσφαιρο των αντρών, γεμάτες και με πολύ κόσμο. Αλλά, αυτοί οι ελάχιστοι, είτε ρομαντικοί είτε συγγενείς είτε φίλοι απλοί που ερχόντουσαν να μας δουν, κατά γενική ομολογία για να ‘ταν εκεί συμπαθούσαν εμάς και την ενασχόλησή μας μ’ αυτό, οπότε είχαμε θετικά σχόλια. Και πάντα υπάρχουνε κι αυτοί οι κακοπροαίρετοι που θα κάνουν αυτά τα κλασικά στερεοτυπικά σχόλια, τους οποίους συνήθιζα να μη δίνω σημασία και να τους απομονώνω, τόσο στ’ αυτιά μου, όσο και να το λέω και στα κορίτσια τα υπόλοιπα ότι: «Μη δίνετε σημασία. Κάνουμε αυτό που αγαπάμε και προχωράμε».
Θα υπάρξουνε σχόλια: «Ώπα, παίζουν κι οι γυναίκες ποδόσφαιρο;» Ότι: «Πηγαίνετε σπίτι σας. Αυτό είναι για άντρες» ή «Παίξε σαν άντρας». Τι πάει να πει αυτό το «παίξε σαν άντρας;» Λες κι υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος, αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Σχόλια: «Πονάνε τα μάτια μου! Τι ποδόσφαιρο είναι αυτό;» και «Πηγαίνετε σπίτι σας να πλύνετε κάνα πιάτο», τα κλασικά στερεοτυπικά που αναπαράγονται από γενιά σε γενιά κι αν είσαι λίγο ευάλωτος μπορεί να σου κόψουν τα φτερά και να σε κάνουν να γυρίσεις σπίτι και να πεις μάλλον όντως, δεν έχω θέση εδώ, που είναι, εννοείται, τεράστιο λάθος.
Σαν ποδοσφαιρίστρια έχω παίξει σε δύο ομάδες: στην Ολυμπιάδα Υμηττού και στον Περσέα Σύρου. Είναι μία, έτσι, περίοδος που δεν πολυπήγαινα προπονήσεις και λόγω τεμπελιάς και λόγω σαν φοιτήτρια που 'μουνα. Είχα να διαβάσω, κάπως λίγο δεν ήμουνα συνεπέστατη στις προπονήσεις, με αποτέλεσμα την Κυριακή του αγώνα ο coach να μη με ξεκινήσει σαν βασική, ως συνήθως, και να με αφήσει στον πάγκο, κάτι το οποίο μ’ είχε πεισμώσει πάρα πολύ και στεναχωρήσει. Αναγνώριζα το δίκαιο του πράγματος, αλλά ταυτόχρονα, ξέρεις, με είχε πιάσει το παράπονο.
Με τα πολλά με βάζει αλλαγή κι είχα τη χαρά να βάλω τρία γκολ τότε θυμάμαι, σαν να του λέω: «Ορίστε. Έκανες λάθος. Μπορώ να ανταπεξέλθω». Κι είναι κάτι που το θυμάμαι, γιατί είχα και φίλους έξω και με είχανε δει κι είχα αφιερώσει τα γκολ. Είχαμε ανατρέψει το σκορ. Δηλαδή, ήτανε απ’ όλες τις απόψεις πάρα πολύ ωραία στιγμή, γιατί απέδειξα και στον προπονητή, απέδειξα στον εαυτό μου. Και θα τη θυμάμαι για πάντα αυτή τη στιγμή. Ήταν η Ολυμπιάδα… Παίζαμε… δε θυμάμαι την αντίπαλη ομάδα. Ήταν αγώνας πρωταθλήματος, σημαντικός αγώνας. Κι εντέλει, εννοείται, πήραμε τη νίκη.
Πολλές οι κακές στιγμές, τόσο σε χαμένα γκολ, τόσο σε κάρτες. Γενικότερα δεν είμαι παίκτρια που δέχομαι κάρτες. Θα 'χω να θυμάμαι... μία φορά έχω δεχτεί κόκκινη κάρτα με την Ολυμπιάδα Υμηττού, όπου γίνεται το εξής: χάνουμε, θυμάμαι, 0-1. Βάζω το γκολ και κάνουμε το 1-1. Και μετά, σε μία επόμενη φάση, κάποια παίκτρια μού κάνει απ’ την αντίπαλη ομάδα φάουλ. Εγώ κάπως λίγο νευριάζω. Τη σπρώχνω. Έρχεται ο διαιτητής και δεχόμαστε κόκκινη κάρτα και στη συνέχεια δεχόμαστε και δεύτερο γκολ. Και θυμάμαι, εκεί που για λίγα λεπτά είχα γίνει η παίκτρια που φέρνει το αποτέλεσμα στα ίσια, μετά από λίγα λεπτά έγινα η μοιραία παίκτρια, που άφησα την ομάδα με δέκα παίκτριες. Δεχτήκαμε δεύτερο γκολ και θυμάμαι είχαμε χάσει εκείνο το παιχνίδι. Οπότε, είχα ζήσει χαρά και λύπη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα δε θεωρούμαστε επαγγελματίες. Είναι ερασιτεχνικό το επίπεδο, παρότι είναι Α΄, Β΄, Γ΄ Εθνική. Επίσης, οι αμοιβές των γυναικών είναι κάτι το οποίο δεν είναι συνηθισμένο στο ποδόσφαιρο γυναικών. Είναι ελάχιστες οι κοπέλες που αμείβονται κι εννοείται δεν μπορούν να βιοποριστούν, σε αντίθεση με τους άντρες που ξέρεις πολύ καλά ότι μπορεί να είναι το επάγγελμά τους αυτό. Σ’ εμάς δεν επιτρέπεται αυτό, απλά και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες. Είναι κάτι το οποίο, ξέρεις, όταν το λέω πάντα με θυμώνει και με τρελαίνει αυτή η αδικία.
Υπάρχουν πολλά κορίτσια που το αγαπούν το ποδόσφαιρο, πολλά ταλαντούχα κορίτσια κι είναι κρίμα απλά και μόνο επειδή δεν είναι αγόρια να μην κάνουν αυτό που αγαπούν και να εγκλωβίζονται σε κάτι τελείως υποβαθμισμένο, παρατημένο, όπως είναι το ποδόσφαιρο γυναικών. Γιατί πραγματικά αφιερώνουμε πάρα πολύ χρόνο. Ακόμα και χρήματα δίνουμε απ’ την τσέπη μας για να μπορέσουμε να το υποστηρίξουμε όλο αυτό. Κι είναι κρίμα κι άδικο. Αυτό.