Αποστολοπούλου Μαρία-Χριστίνα

Εδώ και πολλά χρόνια, χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πάντοτε παρατηρούσα τους ανθρώπους στο λεωφορείο και για να περάσει ευχάριστα η ώρα μου , άλλοτε έφτιαχνα το ψυχογράφημα τους, άλλοτε μάντευα τη διάθεση τους από τις εκφράσεις του προσώπου τους κι άλλοτε έκανα εικασίες για το ποιος μπορεί να είναι ο προορισμός τους. Μα πιο πολύ από όλα, αναρωτιόμουν τι ιστορίες κουβαλούν στην πλάτη τους. Δεν έμαθα ποτέ. Για κανέναν τους. Η κοινωνία μας μαθαίνει να κατεβαίνουμε από το λεωφορείο, να κατευθυνόμαστε βουβά στον προορισμό μας,να μην «ενοχλούμε» το διπλανό μας και να επιστρέφουμε στην αποχαύνωση των τεσσάρων τοίχων. Πάντοτε όμως είχα την ανάγκη να βρω μια αφορμή να «ενοχλήσω» τους γύρω μου. Η ενασχόληση μου με την προφορική ιστορία χάρη στο «Ιστόρημα» , με οδήγησε σε μια περιπετειώδη αναζήτηση της αλήθειας που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Σε ένα κυνήγι θησαυρού στην πόλη μου. Δίνοντας πνοή στις ιστορίες μας, κάνουμε μια αναδρομή στις επιλογές μας αλλά και στις στιγμές που διάλεξε η ίδια η ζωή για εμάς, λυτρωνόμαστε, συγχωρούμε, επαναστατούμε, προβληματιζόμαστε, δακρύζουμε, γελάμε με την ψυχή μας. Μπορώ πλέον να ονειρεύομαι μια κοινωνία κόντρα στη λήθη, που τόσο πολύ προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Η διατήρηση της ταυτότητας, είτε ατομικής , είτε συλλογικής, είναι η παρακαταθήκη μας. Κι όταν σβήσουμε και χαθούμε κάπου στο αχανές σύμπαν, τότε θα σκορπιστούμε σε μέρη του κόσμου που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί, έχοντας γίνει πια ιστορίες. Και κάθε φορά που θα μας μνημονεύουν, θα υπάρχουμε ξανά.