Μπουκίου Μαριαρίνα

Πάντα με ενθουσίαζε η επικοινωνία με τους ανθρώπους γύρω μου. Η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους μιας άλλης εποχής, όμως με συγκινούσε. Μεγαλωμένη μέσα στις ιστορίες του Παριανού παππού μου, έμαθα να διασχίζω τα βουνά της Πάρου και της Πεντέλης σπιθαμή προς σπιθαμή κι ας μην τα είχα διασχίσει ποτέ μέχρι τότε. Έμαθα πώς είναι να αγωνίζεσαι ηρωικά στη ζωή σου, μέσα από τους αγώνες του στα χιονισμένα βουνά του Αλβανικού Μετώπου. Έγινα κι εγώ μια σωστή Ρωμιά της Κωνσταντινούπολης ακούγοντας τις αφηγήσεις την Πολίτισσα γιαγιά μου! Κάπως έτσι έμαθα ν' ακούω.. άρχισα να καταλαβαίνω πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνεται καλύτερος όταν μαθαίνει να προσλαμβάνει σαν δώρα όλες εκείνες τις διαχρονικές αξίες, που κατέκτησαν γενιές που δεν θα υπάρξουν πια, όλα τα μικρά και μεγάλα μυστικά της ζωής που εκείνοι είχαν ανακαλύψει στο διάβα τους, να τα κάνει κτήμα του και έτσι να εκτοξεύει το δικό του παρόν και μέλλον! Και κάτι ακόμα έμαθα. Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι όταν τους κοιτάς και σε κοιτούν στα μάτια! Κι όταν αποφασίσεις να τους ακούσεις, μπορεί και να δώσεις πιο πολλά απ' όσα θα πάρεις! Εγώ πάντως... Τα πιο πολλά τα άκουσα στον ήχο του μπεκουνιού πάνω σ' έναν όγκο μαρμάρου στην κορυφή του Πεντελικού βουνού... Τα πιο ωραία τα είδα μέσα σε μια παλιά κατοικιά στις Λεύκες της Πάρου... Τα πιο ουσιαστικά τα συνειδητοποίησα ένα απόγευμα σ' έναν αγρό από στάχυα σε μια θεμωνιά της Σίφνου... Και μέσα τους βρήκα τον εαυτό μου ένα πρωινό του Ιούλη με το βλέμμα στραμμένο στην Κωνσταντινούπολη! Καλή αντάμωση ξανά...γιατί οι «ιστορίες» δεν τελειώνουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τις ακούν!