Γλύκατζης Κωστής

Ξεκινώντας να εργάζομαι για το Ιstorima με κινούσε μια επιθυμία να μάθω ιστορίες ανθρώπων που εμπλέκονται στις τέχνες και τον πολιτισμό, θέλοντας να διεισδύσω βαθύτερα σε χώρους που ήδη με ενέπνεαν όπως το θέατρο, ο κινηματογράφος ή τα εικαστικά. Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι δεν με ενδιέφερε απαραίτητα να μάθω κάτι καινούργιο για όλες αυτές τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες που με απασχολούσαν στην προσωπική μου ζωή. Αφέθηκα στο να με αιφνιδιάσουν οι ίδιοι οι άνθρωποι που δέχονταν να μοιραστούν τις ιστορίες τους και να με βάλουν φιλόξενα μέσα στις σκέψεις και τις αναμνήσεις τους. Άκουσα ανθρώπους να μιλάνε για το πώς γεννιέται μέσα στο κεφάλι τους μια ιδέα, τι αισθάνονται την ίδια την στιγμή της δημιουργίας, τι βιώματα τους εμπνέουν. Άρχισα να παρατηρώ την ίδια τη φωνή του ανθρώπου που στέκεται απέναντι μου και μου μιλά, πού κομπιάζει, πού σταματά, πότε ανοίγει, πότε αντιστέκεται σε αυτό που πάει να ειπωθεί. Ή ακόμα, εστίαζα τόσο σε αυτά που λέγονται, όσο και σε αυτά που αποσιωπούνται, σε αυτά που η μνήμη απώθησε, σε αυτά που ο νους δεν πολυκατάλαβε την στιγμή που συνέβαιναν. Γνώρισα ανθρώπους εκ του μηδενός, αλλά γνώρισα και ανθρώπους από την αρχή. Είναι για μένα το Istorima το κολλάζ των ανθρώπων που μου μίλησαν, που ακόμα κι αν δεν γνωρίζονται ή κανένα κοινό στοιχείο δεν έχουν, όλοι κάπως με ενέπνευσαν: για μια σκέψη, μια ιδέα, ένα κείμενο, μια αναζήτηση. Σας αφήνω λοιπόν τις ιστορίες των ανθρώπων που συνάντησα και για μένα κρατώ κάτι παραπάνω, όσα είπαμε πριν και μετά την έναρξη κάθε ηχογράφησης, άλλοτε πίνοντας καφέ ή τρώγοντας φρούτα κι άλλοτε στο πόδι, στο κατώφλι της πόρτας. «Πες μου για σένα, πες μου τα απόκρυφά σου, τις αμαρτίες σου, για να σου πω μετά τις δικές μου» μου 'πε μια αφηγήτρια την στιγμή που την πρωτοσυνάντησα.