Αποστόλου Ιόλη

Σήμερα άκουσα έναν πλανόδιο να παίζει ακορντεόν στη γειτονιά μου και άνοιξα το παράθυρο όλο λαχτάρα να τον καλωσορίσω. Θέλω να πω πως το Istorima μου επιτρέπει να ζω, όπως θέλω να ζήσω. Για μένα ο δρόμος δεν είναι πια απλώς μέσο μετακίνησης από ένα σημείο στο άλλο, έχει μεταμορφωθεί σε χώρο παρατήρησης και αλληλεπίδρασης. Δίνω στον εαυτό μου χρόνο κι έρχεται η στιγμή που πλησιάζω ανθρώπους χωρίς φόβο, ούτε βιασύνη, με θάρρος για να γνωριστούμε και - αν θέλουν - να μοιραστούν κάτι από τη ζωή τους μαζί μου. Κάπως έτσι μαθαίνω να τους κοιτάω στα μάτια και να καταλαβαίνω πως η εμπιστοσύνη χωράει μέσα σε ένα βλέμμα, να εξερευνώ τι μπορεί να σημαίνει γι’ αυτούς μια αλλαγή στον τόνο της φωνής τους, να αναρωτιέμαι γιατί έθεσα μία ερώτηση με έναν τρόπο και όχι κάπως αλλιώς. Από καθέναν ξεχωριστά κρατάω κάτι: ότι στη γωνία της Τσακάλωφ υπάρχει ένα δικηγορικό γραφείο από το οποίο ακούγεται πάντα κλασική μουσική στη διαπασών, ότι και η γιαγιά μου έχει κοιμηθεί στρωματσάδα στην εξοχή, ότι η χαρά και η ικανοποίηση δεν είναι συνώνυμα, ότι η μεγάλη άρκτος είναι η Καλλιστώ και η μικρή ο γιος της… Κι όλοι μαζί μου μαθαίνουν να κινούμαι με τη σημασία της λέξης ολόκληρη, όποιο πρόθεμα κι αν την συνοδεύει. Να βιώνω τον κόσμο φιλόξενα, να απλώνομαι και να ανοίγομαι με γενναιοδωρία. Νιώθω ότι οι μέρες μου είναι πλέον σαν σπίτια με πόρτες ξεκλείδωτες και παράθυρα ανοιχτά να μπαίνει αέρας, όπως παλιά! Μέσα από τις ιστορίες που αφήνω στο αρχείο μας θα γνωρίσετε, μεταξύ άλλων, πρόσφυγες, μετανάστες, νομάδες, ταξιδιώτες κι ανθρώπους που μετακινήθηκαν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, σε αναζήτηση της δικής τους ελευθερίας. Τα ίχνη μας συναντήθηκαν στην Αττική, στην Αστυπάλαια και σε χωριά της Φθιώτιδας μέσα από ένα οδοιπορικό με προσωπικό στόχο τη μελέτη της περιπλάνησης και της ανθρώπινης (μετα)κίνησης, όπως την εννοεί ο καθένας.