Καλαμπαλίκη Μαίρη

Εάν έπρεπε να επιλέξω μόλις μία λέξη που να περιγράφει την εμπειρία μου στο Istorima, αυτή θα ήταν η λέξη «αποκαλυπτική». Η αλήθεια είναι πως εξαρχής ενθουσιάστηκα με το project, ενώ προοδευτικά, γνωρίζοντας τους ανθρώπους, που υποστηρίζουν αυτή τη δουλειά, ο ενθουσιασμός μου μεγάλωνε. Θεώρησα πως αυτή η συνεργασία είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την όξυνση των ερευνητικών μου εργαλείων, ενώ σύντομα κατάλαβα πως το Istorima ήταν ο καταλληλότερος χώρος για να φιλοξενήσει αφηγήματα, που ανέκαθεν μου προκαλούσαν πηγαίο ενδιαφέρον, και τα οποία εκτείνονται στον ορίζοντα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς μέσα από συνεντεύξεις με άτομα που ανήκουν σε «μειονοτικές ομάδες» ήθελα να αναδείξω ζητήματα που αφορούν το κοινωνικό περιθώριο, όχι δίνοντας βήμα σε «φωνές ειδικών ή αναλυτών», αλλά ερειδόμενη μόνον επί των προσωπικών αφηγήσεων των ανθρώπων αυτών. Αναμφίβολα αναφορικά με το excitement της συμμετοχής μου, αυτό που με κινητοποιεί δεν είναι μονάχα η ηθική μου υποχρέωση ως άνθρωπο για δράση υπέρ των αδυνάμων, αλλά και το καθήκον μου ως δημοσιογράφο για συνεισφορά στο όραμα μιας παγκόσμιας δικαιοσύνης μέσα από την ενημέρωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τόσοι νέοι και πολύτιμοι άνθρωποι εισέβαλαν με τα αφηγήματά τους στη ζωή μου, και με τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους, και με πλούτυναν με την ανοιχτωσιά και το μοίρασμά τους. Αισθάνομαι ευγνώμων! Ωστόσο στην πορεία (όπως είθισται να συμβαίνει και στη ζωή) με κέρδισε ο έρωτας, κι έτσι οι αφηγητές μου μοιράστηκαν μαζί μου, μεταξύ άλλων, τις ερωτικές ιστορίες της ζωής τους. Φύσει και θέσει ρομαντική, θεωρώ τον έρωτα κινητήριο δύναμη. Άλλωστε, όπως μου αρέσει να λέω, εμείς οι άνθρωποι της Γης, αν δεν είμαστε οι συναντήσεις μας, τότε τι;