Μανώλη Σοφία

Παραφράζοντας το ποίημα της ποιήτριας: «H μνήμη…όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν». Συγκεχυμένη, σκόρπια, ατόφια, εκούσια και ακούσια αναδύεται και νοηματοδοτείται μέσα από την αφήγηση. Βρισκόμενη μπροστά στο κόμπιασμα των φωνών αφηγητριών και αφηγητών για όσα είχαν ξεχάσει πως θυμούνται, αλλά και στη στιβαρή άρθρωση για όλα εκείνα που φέρουν βαριά ή ανάλαφρα στο μνημονικό τους έκανα τα πολύτιμα ταξίδια, εκείνα, με μεταφορικό μέσο τη λαλιά τους, ενώ δε δίστασα για λίγο να σταθμεύσω για να ανακαλύψω, εμβαθύνοντας, όταν με καλούσε ο τόπος τους και το τοπίο, το μέρος του νου και της καρδιάς. Οι αφηγήσεις αυτές, ως κατάθεση μέρους του εαυτού, ήρθαν στο φως με την πεποίθηση του μοιράσματος και ήμουν εκεί μπροστά για να αναβοσβήνω το κόκκινο φως, κάθε που μου δινόταν το σινιάλο.