Γάμος στην Κορυφή του Ολύμπου
Είμαι ο Θάνος Βλέτσης και μένω δίπλα στον Όλυμπο. Ντάξει, στο Λιτόχωρο, αλλά εμείς που αγαπάμε το βουνό, όλα τα βλέπουμε σε σχέση με το βουνό. Είμαι παντρεμένος με τη Γιώτα κι έχουμε τέσσερα παιδιά.
Το βουνό μάς γνώρισε με τη Γιώτα. Το 2007. Καλοκαίρι, είχαμε ανέβει μια ομάδα να κάνουμε μια λειτουργία με τον πατέρα Μακάριο που το έχει παράδοση να πηγαίνει κάθε χρόνο εκεί και να κάνει λειτουργία στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Εγώ εν τω μεταξύ τότε δεν ήταν να πάω, η αδερφή μου με παρότρυνε. Και δύο μέρες εκεί, όλη μέρα μαζί, γνωριστήκαμε με τη Γιώτα και σιγά-σιγά ξεκινήσαμε τη «διαδρομή» μας, ας πούμε. Σαν να ήταν γραφτό! Κι όταν ήρθε η ώρα να παντρευτούμε, πάλι το βουνό σκεφτήκαμε. Δεν κάνουμε, λέμε, κάτι «γιούχου»;
"Κι αποφασίσαμε να παντρευτούμε στην κορυφή του Ολύμπου. Μας είπαν όλοι τρελούς".
Εννοείται και τα σόγια, και «πώς θα ‘ρθουν η θεία από τα Γιαννιτσά;» «Και πώς θα ανέβει ο μπαρμπα-Γιώργος από τη Σκοτίνα;» Αλλά εμείς έτσι το φανταστήκαμε κι αυτό θέλαμε, οπότε δεν το συζητήσαμε παραπάνω.
Αρχίσαμε μόνοι μας τις ετοιμασίες, που δεν είχαμε ετοιμασίες καν δηλαδή, με τα ορειβατικά ρούχα θα ήμασταν. Εσωθερμικά και τέτοια. Μπαμ-μπαμ. Η Γιώτα πήρε ένα πιο σχετικό φόρεμα, ένα τύπου νυφικό. Εγώ φόρεσα ένα τύπου σακάκι, ορειβατικά πάντα. Τα μποτάκια από κάτω δε βγαίνανε απ’ τα πόδια, σίγουρα.
Ενημερώσαμε τα καταφύγια, κανονίσαμε να ανεβάσουμε κρασιά, τσίπουρα, κρέατα και μεγαφωνική. Ε, να έχουμε και λίγο «ντιριντάχτα», να χορέψουμε, να το χαρούμε μαζί με τους φίλους μας. Τα υλικά ανεβήκανε με μουλάρια. Εμείς με τα ποδαράκια μας, σε δυο-τρία γκρουπ, ουσιαστικά χωριστήκαμε ανάλογα με τον ρυθμό. Εκεί ζήσαμε και λίγο περιπέτεια, γιατί φτάσαμε οι πρώτοι κι οι τελευταίοι άργησαν να ανέβουν τόσο πολύ που ανησυχήσαμε. Είχε βραδιάσει, περιμέναμε, περιμέναμε κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το δρόμο για να τους βρούμε με φακούς κτλ. γιατί χάσαμε το σήμα από τον ασύρματο. Τελικά όλα καλά, πήγαιναν με τον ρυθμό τους οι άνθρωποι!
Ο γάμος θα ήταν το πρωί στις έντεκα. Το βράδυ εκείνο πριν την τελετή έγινε χαμός! Ήμασταν νεολαίοι οι περισσότεροι, πολλές θείες κι οι θείοι και τα λοιπά δεν ανέβηκαν αποβραδίς, οπότε το γλεντάκι στο καταφύγιο είχε φουλ κέφι. Εντάξει, εμείς με τη Γιώτα παντρευόμασταν, οπότε είχαμε όρεξη όπως ήταν λογικό, αλλά είχαν κι όλοι μας οι φίλοι κι αυτοί πάρα πολλή όρεξη, ήταν ενθουσιασμένοι με την όλη εμπειρία, γούσταραν πάρα πολύ όλο το σκηνικό. Οι άνθρωποι στο καταφύγιο μάς περιποιήθηκαν σε όλα, μας είχαν στην πούδρα! Χορός, κρασιά, κοψίδια, μουσική, τι να σου πω… Κάποιοι από τους καλεσμένους ανέβαιναν έτσι κι αλλιώς στο βουνό πρώτη φορά στη ζωή τους, οπότε είχαν μαγευτεί κι από αυτό, με το τοπίο, τα καταφύγια, με τους ανθρώπους, κι όλο αυτό έγινε τρελή εμπειρία.
Το πρωί του γάμου ήρθαν κι οι τελευταίοι καλεσμένοι, το σκηνικό εντάξει ήταν φουλ χαρά, άγχος και λίγο αμηχανία, είσαι στο επίκεντρο όσο να ‘ναι. Κατά τις 9-10 εκεί που ετοιμαζόταν η Γιώτα έστησαν πάλι ένα γλεντάκι, με όργανα και παραδοσιακά τραγούδια, το «Σήμερα γάμος γίνεται» και το «Να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός» κι αυτά. Από τη μεριά μου, κατεβήκαμε με το μουλάρι για να πάρουμε τη νύφη, σαν νυφική κούρσα ας πούμε. Εγώ είχα άγχος. Και λόγω της ημέρας αλλά κι επειδή είχα δει από πρωί τον καιρό κλειστό, είχε λίγο ήλιο-λίγο σύννεφο, αλλά πολύ μαύρο σύννεφο, κι έλεγες τώρα τι θα κάνει, θα γίνει κατακλυσμός; Αν γίνει την κάτσαμε, γιατί είναι ένα τέταρτο δρόμος με μουλάρι από το εκκλησάκι στα καταφύγια. Κι άρχισα από μέσα μου τα «σε παρακαλώ, μη βρέξεις» και τέτοια!
Βέβαια, όταν αντίκρυσα τη Γιώτα τα ξέχασα όλα, σάστισα γιατί δεν περίμενα αυτό που είδα. Είχαμε πει ότι δε θα κάνουμε πολλά ντυσίματα και τέτοια, ούτε κομμώσεις κι όλα τα συναφή, αλλά στην παρέα της Γιώτας υπήρχε μια φίλη της αισθητικός, καθηγήτρια αισθητικής, κι ετοίμασε αυτή τη νύφη, οπότε ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη για μένα να τη δω έτσι, στα καλύτερά της! Όταν ήταν να φύγουμε, έγινε και το άλλο σκηνικό σαν ταινία: Δεν έφτανε να ανέβει στο μουλάρι, οπότε έσκυψα εγώ κάτω και με την πλάτη πατώντας κάνοντας σκαμνάκι με την πλάτη μου, πάτησε και την ανέβασα. Σκηνικό, σου λέω.
Τελικά, αν και κάτω στο χωριό μάς είπαν ότι έκανε μεγάλη καταιγίδα, πάνω σε εμάς, ούτε ψιχάλα! Το ‘θελε η μοίρα, ένα πράγμα! Ανεβήκαμε στο εκκλησάκι, είχε αυτή την υγρασία σαν να σε ψεκάζουν, ο κόσμος σκορπίστηκε στο προαύλιο, κάποιοι που είχαν τρέλα πήγαν για να βγάλουν φωτογραφίες, βγάλανε από παντού, ένας ανέβηκε στη σκεπή για πανοραμική θέα, άλλοι σε βράχια.
"Ήταν πολύ έντονη στιγμή, συγκινησιακά για εμάς. Κάτω κοσμοχαλασιά και στην κορυφή εμείς, αλλάζαμε βέρες!"
Αφού με τη Γιώτα γίναμε γνωστοί τότε στα γύρω χωριά, και για χρόνια μετά γνωρίζαμε κόσμο και μας έλεγαν «εσείς είστε που παντρευτήκατε στον Όλυμπο;» Γενικά, πώς να το πω, «έμεινε» σε όλους. Ακόμα και σε αυτούς που δεν ήταν πάνω μαζί μας.
Μετά την τελετή, κάναμε το γαμήλιο γλέντι στο καταφύγιο, με τα κρέατα που έψηναν δυο παιδιά δικά μας από το πρωί, μεζέδες, παραδοσιακά τραγούδια. Φάγαμε, χορέψαμε, κι ήρθε εκεί κι ένας μπάρμπας με ζώα που πήγαινε δίπλα, στην Πετρόστρουγκα, ο οποίος πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε παραδοσιακά, είχε πάρα πολύ ωραία φωνή. Ακανόνιστο κι αυτό, guest star! Λες και κάποιος μάς τα κανόνισε.
Για να μη μας πάρει η νύχτα, ξεκινήσαμε απομεσήμερο να ετοιμαζόμαστε για κατάβαση. Εγώ κι η Γιώτα, με τη βέρα στο δεξί πια, λάμπαμε κανονικά. Δε θυμάμαι ούτε βήμα που κατεβαίναμε. Νομίζω στον γυρισμό δεν περπατούσαμε, πετούσαμε!
Μετά από αυτό, φαντάσου, μας έπιασαν και ραδιοφωνικοί σταθμοί και κανάλια, για να τους στείλουμε υλικό και να τους μιλήσουμε. Αλλά εμείς ήμασταν γιούχου, θέλαμε να φύγουμε ταξίδι για trekking στο Περού, μόνο όνειρα είχαμε, δε μας ένοιαζαν αυτά. Που πλέον ας πούμε η κοινωνία είναι του θεαθήναι. Nτάξει, σου λέω, το κρατήσαμε έτσι για εμάς. Γιατί το γουστάραμε, θέλαμε να το κάνουμε, ήταν πιο ρομαντικό, ας το πούμε.
Κάθε χρόνο ανεβαίνουμε, κάθε 20 Ιουλίου του προφήτη Ηλία, στο εκκλησάκι μας. Και τα παιδιά μας, αν και μικρά, τα μαθαίνουμε σιγά-σιγά να ανεβαίνουν κι αυτά. Να εκτιμούν κι αυτά τη θέα, όχι το θεαθήναι...
