Ο τυφλός δρομέας
Ονομάζομαι Στέργιος Σιούτης. Έχω γεννηθεί στο Νεοχωράκι Αλμυρού, Νομού Μαγνησίας, κι ασχολούμαι με τον αθλητισμό από δεκαεννιά χρονών. Με το τρέξιμο.
Είμαι άτομο με προβλήματα όρασης, τώρα πια είμαι τυφλός. Η δυσκολία στην όρασή μου ξεκίνησε από τα πρώτα μου χρόνια, από μικρό παιδί. Δεν έβλεπα στο σκοτάδι. Eβλεπα την ημέρα, αλλά με δυσκολία. Με τα χρόνια μειώθηκε το φως μου, ιδιαίτερα μετά τα δεκαοχτώ-είκοσι, και τώρα είμαι πρακτικά τυφλός.
Στο χωριό μου, όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο και κάπως μπορούσα με δυσκολία να δω, μου άρεσε να πηγαίνω με συγχωριανούς μου στο απέναντι χωριό και να τρέχουμε στην αυλή του σχολείου. Μου άρεσε το περπάτημα και το τρέξιμο. Αλλά δυσκολευόμουν, γιατί ήταν μειωμένη η όραση μου. Όταν ήρθα στην Αθήνα το 1977 κι έμαθα ότι οι τυφλοί κι οι μερικώς βλέποντες μπορούν να συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες, αισθάνθηκα μεγάλη χαρά. Ξεκίνησα, λοιπόν, να τρέχω με συνοδό. Και με το που οργανώθηκε η ομάδα στίβου το 1980 από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών, με την πρώτη ευκαιρία συμμετείχα κι εγώ.
Από τότε έχω πάρει μέρος σε δύο βαλκανικά πρωταθλήματα, σε έξι πανευρωπαϊκά, σε τρία παγκόσμια και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2004, στον Μαραθώνιο.
Για μένα το τρέξιμο είναι μια ολιστική προσέγγιση της ζωής. Τρέχω. Αισθάνομαι ότι τρέχω. Μιλάω με τον συνοδό μου. Όταν προπονούμαστε πολλοί μαζί για διαδρομές μεγάλων αποστάσεων, ο ρυθμός μάς επιτρέπει να μιλάμε. Μιλάμε επί παντός επιστητού, λέμε τα καλαμπούρια μας… Εγώ παράλληλα αισθάνομαι το φως του ήλιου, που μπορώ αυτό να το αντιλαμβάνομαι. Οι άλλοι όμως μου μεταφέρουν κι εικόνες απ' τη φύση. Μυρίζω λοιπόν τα λουλούδια, ακούω τα πουλιά και παράλληλα μ' όλα αυτά, όταν δε μιλάμε, στοχάζομαι και χαίρομαι τη Δημιουργία.
Απo μικρός έχω στοχαστεί πάνω στη Δημιουργία, στην αιτία της Δημιουργίας, ποιος έφτιαξε τον κόσμο και πώς φτιάχτηκε αυτός ο κόσμος. Έχω διαβάσει θεωρητική φυσική, πώς ξεκίνησε το σύμπαν, από ένα σημείο του τίποτα, δηλαδή. Κι επειδή τρέχω στη φύση, αισθάνομαι ότι ζω μέσα στη Δημιουργία, εκπλήσσομαι και λέω κοίταξε να δεις πώς ξεκίνησαν όλα αυτά από ένα σημείο του τίποτα και τώρα έχουμε τη φύση, έχουμε τα πουλιά, τα ζώα… όλο αυτό με εκστασιάζει.
Συμμετέχω σε περίπου είκοσι με είκοσι πέντε αγώνες τον χρόνο και σε δύο Μαραθωνίους. Μου έχει μείνει αξέχαστο το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μαραθωνίου Τυφλών στο Κόσιτσε της Σλοβακίας, το 2001.
Τρέχαμε 1.500 με 2.000 άτομα στο Κόσιτσε. Ξεκινάω, λοιπόν, με τον συνοδό μου, έναν Τσέχο που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά, ούτε αγγλικά. Στο 10ο χιλιόμετρο ακούω έναν Έλληνα συνοδό άλλου συναθλητή να μου λέει: «Πας γρήγορα Στέργιε! Πέρασες δεκάρι, 50 λεπτά!»
Ο Τσέχος δε μιλούσε τίποτα στον δρόμο, εγώ πήγαινα εμπειρικά. Στο 31ο χιλιόμετρο με περίμενε ο Έλληνας συνοδός μου, ο οποίος θα με συνόδευε στα τελευταία χιλιόμετρα, ο Χάρης ο Τσεπαπαδάκης. Μου λέει: «Στέργιε! Είσαι τρίτος! Είναι η ευκαιρία της ζωής σου!» Με παίρνει λοιπόν απ' τον Τσέχο ο Χάρης, από το σχοινάκι που κρατάμε. «Δώσ' τα όλα! Μη χάσεις την ευκαιρία!» κι άρχισε να μου λέει διάφορα εκεί πέρα. Δώσ' τα όλα, λοιπόν.
Τετρακόσια μέτρα πριν τον τερματισμό, ακούω: «Στέργιε! Μας έφτασαν!» Οπότε ανοίγουμε ρυθμό, όλα μέσα. Ογδόντα μέτρα πριν τον τερματισμό -γιατί τρέχαμε σε πόλη, όχι σε στάδιο- μπαίνει μπροστά μας, προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο ένας παππούς. Θα πέφταμε κι οι τρεις! Τρέχοντας, τον κάνει ο Χάρης με το αριστερό του χέρι στην άκρη τον παππού, τα δίνουμε όλα και τερματίζουμε. Σιούτης, χάλκινο μετάλλιο: 3 ώρες, 27 λεπτά.
Στο γραφείο μου έχω δίπλα μου τρεις φωτογραφίες, που είναι συμβολικές. Έχω και το σλόγκαν του Μπουσκάλια: «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις». Εγώ θα έλεγα και «να ταξιδεύεις». Γιατί ταξιδεύω και για τους αγώνες. Αριστερά στο γραφείο μου είναι η εικόνα της Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής, της εκκλησίας που έχουμε στο χωριό μου, το Νεοχωράκι Αλμυρού. Την έχω εδώ λόγω πίστης, αλλά κι επειδή δείχνει από πού ξεκίνησα: από τον τόπο που γεννήθηκα. Η άλλη φωτογραφία πιο δίπλα είναι από τον Μαραθώνιο του Σίδνεϋ στην Αυστραλία, όπου φαίνομαι στο 40ό χιλιόμετρο με τον συνοδό μου, να κρατάω την ελληνική σημαία.
“Ξεκίνησα, λοιπόν, από το Νεοχωράκι. Φτάνω Σίδνεϋ και τρέχω Μαραθώνιο, στην κυριολεξία στην άλλη άκρη της γης.”
Και πιο δίπλα έχω μια φωτογραφία από την ανατολή του ηλίου, όπως ανατέλλει απ' το Αιγαίο. Η ανατολή του ηλίου σημαίνει πολλά πράγματα. Είναι η ανατολή της ζωής, ό,τι θετικότερο δηλαδή. Ό,τι σημαίνει η λέξη «ανατολή» για τον κάθε άνθρωπο, στη ζωή του. Είτε αυτό πρεσβεύει αξίες, αναζητήσεις γενικότερες, είτε κάτι καινούριο.
