Ζώντας με 70 γάτες
Δύο είναι οι μεγάλες μου αγάπες, από μικρή: ο χορός και τα ζώα.
Για τον χορό, το δυστύχημα είναι ότι βρέθηκα σε λάθος τόπο. Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη, πολύ μικρή για τα άτομα που έχουν ταλέντο στον χορό. Αν είχα ξεκινήσει από μικρή ίσως να είχα κάποιες ελπίδες, όμως ξεκίνησα μεγάλη χορό, όταν πήγα να σπουδάσω γυμνάστρια στη Θεσσαλονίκη. Ασχολήθηκα με τον μοντέρνο χορό, κλασικό και τζαζ και κατάφερα να κάνω πράγματα μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια, τα οποία κάποιος τα κάνει σε δέκα χρόνια. Μετά όμως, για οικονομικούς λόγους, μετακόμισα στην πόλη μου, την Κατερίνη, και δεν μπορούσα άλλο να ασχοληθώ με τον χορό.
Τα ζώα υπήρχαν πάντα στη ζωή μου. Από μωρό είχαμε πάντα ζωάκια, κυρίως γάτες. Όταν λοιπόν τελείωσε το θέμα του χορού, εγώ έπρεπε κάπου να διοχετεύσω αυτήν την ενέργειά μου κι αυτήν την αγάπη μου. Γιατί αν δε δίνομαι, δεν μπορώ να ζήσω. Δεν μπορώ, είμαι άνθρωπος της προσφοράς.
Όπως γυρνούσα από Θεσσαλονίκη, κατεβάζω το παράθυρο και με το που κατεβάζω, ακούω νιαούρισμα. Σταματάω το αυτοκίνητο, ψάχνω… από που έρχεται το νιαούρισμα; Και βρίσκω ένα γατάκι μέσα σε έναν υπόνομο. Το έφερα στο σπίτι. Μετά, έβρισκα κι άλλα. Μικρά γατάκια πεταμένα στον δρόμο, εγκλωβισμένα σε αυτοκίνητα, σε υπόγεια, σε δέντρα, σε αποθήκες, όπου μπορείς να φανταστείς. Κι ένιωθα υπεύθυνη. Θεωρούσα ότι έχω ευθύνη απέναντί τους, ότι πρέπει όλοι μας να φροντίζουμε οτιδήποτε πονάει, υποφέρει. Ζώο ή άνθρωπο.
Έτσι, σιγά-σιγά, μετέτρεψα το σπίτι μου σε «ορφανοτροφείο» για μικρά γατιά, από διασώσεις. Δυστυχώς όμως, όλα τα άτομα που ασχολούνται με την προσφορά φτάνουν στα άκρα. Κι εγώ έφτασα στα άκρα. Γιατί μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στα εβδομήντα γατιά!
Έχει ξεφύγει ο έλεγχος. Προσπαθώ όσο μπορώ περισσότερο να τα φροντίζω, αλλά είναι καθημερινά ένας Γολγοθάς. Ξυπνάω 8μισι-9 κι απ’ τις 9 μέχρι και τη 1 το βράδυ, ασχολούμαι με αυτά. Κι επειδή δουλεύω παράλληλα, τρέχω και δε φτάνω.
Υπάρχουνε διάφορα σημεία στο σπίτι μας όπου ζούνε γάτες. Είναι σχεδόν παντού. Κάθε μέρα το πρωί τα ταΐζω, που σημαίνει πιατάκια, τροφές, ξηρή και κονσέρβες. Και μετά να τα ξαναπάρεις, να τα πλύνεις, να τα τακτοποιήσεις. Αυτό για να τελειώσει, θέλει ένα τρίωρο. Μετά θα πρέπει να σκουπιστεί η αυλή, να τιναχτούν τα πατάκια τους, τα καλαθάκια τους, τα κουτάκια τους. Αυτά καθαρίζονται κι ανανεώνονται συχνά, γιατί μπορεί να λερώσουνε, που σημαίνει θέλεις μωρομάντηλα, θέλεις πολλά-πολλά-πολλά χαρτιά υγείας, σφουγγαρίστρες, συνεχώς. Σε διάφορα σημεία της αυλής υπάρχει κουβάς, εφημερίδες κι αντισηπτικά, δεν είναι πολύ αισθητικό, αλλά είναι αναγκαίο. Ειλικρινά, θέλει μια βιντεοσκόπηση η μέρα μας.
Μετά, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο για να ταΐσω τα εκεί γατάκια. Στο τέλος της σκάλας, μόλις ανοίξεις την πόρτα, δέχεσαι την πρώτη έφοδο. Είναι καμιά δωδεκαριά, δεκαπενταριά, ανάλογα. Όσο τρώνε, στο μπροστινό δωμάτιο που οδηγεί στην μπροστινή βεράντα, έχει πέντε-έξι αμμοδόχους και τις καθαρίζω, αλλά πρέπει να μην είναι τα γατιά μες στα πόδια μου. Καμιά φορά βέβαια δεν τα καταφέρνω και γίνεται ένα μπάχαλο.
Τέλος πάντων, ας πούμε ότι καθαρίζονται οι αμμοδόχοι, ενώ αυτά τρώνε στο άλλο το δωμάτιο. Ναι, αλλά απ’ την άλλη μεριά, στην πίσω βεράντα, υπάρχουν άλλα γατάκια, τα οποία κοιτάνε μέσα. Συνήθως ανοίγουμε την πόρτα, μπαίνουν και γίνεται ένας πανικός, βάζω σε δέκα μεριές φαγητό για να μπορούν να μοιραστούν. Ειδάλλως, μπορεί να χάσω την μπάλα και να μην ξέρω ποιο να ταΐσω τώρα και να συγχυστώ και να αρχίζω να βρίζω εμένα, τη ζωή μου κι αυτά μαζί! «Ούτε εγώ ήθελα να είστε πολλά καλά μου, αλλά τι να κάνω; Κι εγώ θέλω να σας δώσω, αλλά δε σας παίρνουνε!» Συνήθως όμως, γίνονται όλα με ηρεμία και πρόγραμμα.
Τώρα, αν υπάρχει και κάποιο γατάκι με πρόβλημα, που πάντα υπάρχει, δίνω αντιβιώσεις. Δεν έχω τόσα χρήματα για εμβόλια κι αμπούλες σε όλα κι όταν έρχεται ένα καινούριο, φέρνει μαζί του κάτι κι είναι επικίνδυνο να κολλήσουνε και τα άλλα. Κι αρχίζω με τις αντιβιώσεις, αλλά πώς να τις δώσεις σε κονσέρβα όταν υπάρχουν τόσες γάτες στον χώρο; Πώς να απομονώσεις τη μία, αφού σε κάθε χώρο υπάρχουν γάτες; Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να ζούνε τόσες γάτες στον ίδιο χώρο με ανθρώπους.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ωκεανό γατιών, βρέθηκε κι ένας παππούς στον δρόμο μου πριν έξι χρόνια, ο οποίος είχε στη φροντίδα του οκτώ σκυλάκια κι είκοσι γατάκια. Ξεκίνησα να τα φροντίζω για να τον βοηθήσω, τα τάιζα, και κοντά σ’ αυτά τάιζα και τον παππού. Δεθήκαμε πάρα πολύ. Αρρώστησε όμως αιφνίδια, γιατί ήταν απ’ τους παλιούς ανθρώπους που δεν κοιτάνε εύκολα την υγεία τους και πέθανε. Κι εγώ αυτά τα ζωάκια τα μετέφερα όλα στο σπίτι μου. Τα σκυλάκια δε, τα έχω μεταφέρει σε τρία διαφορετικά μέρη, στα οποία πηγαίνω καθημερινά. Οπότε μόλις τελειώσω με τις γάτες, ετοιμάζω τα συσσίτια για τα σκυλάκια και τους τα πηγαίνω με το αμάξι. Αυτό με παίρνει άλλο ένα τρίωρο περίπου.
Ευτυχώς, το επάγγελμά μου είναι ωριαίο, μια ώρα εργάζομαι ως γυμνάστρια σε αυτόν τον σύλλογο, δύο ώρες σε άλλον και τα συνδυάζω. Βέβαια υποφέρω, γιατί πάω κατάκοπη. Εγώ όλη τη μέρα γυμνάζομαι έτσι με τα γατιά, πώς να γυμναστώ κι άλλο;
Μέχρι τις 9 το βράδυ υπάρχει περίπτωση να μην έχω προλάβει να φάω κάποια στιγμή. Γυρνάω 9 η ώρα και θα κοιτάξω σε όλα τα μέρη για τίποτα ακαθαρσίες. Θα φάω και θα καθαρίσω πάλι τις άμμους. Μία-δυο ώρες κάθε νύχτα, αυτός είναι ο μόνος χρόνος για μένα. Θα κάνω μπάνιο, θα ασχοληθώ με κάτι, θα γράψω για τα γατάκια σε ένα σημειωματάριο --σημειώνω ποιο πήρε τι, ποιο έχει πρόβλημα, οτιδήποτε-- και θα ξαπλώσω να δω λίγη τηλεόραση. Και ξυπνάω. Και ξαναρχίζει η μέρα.
Δυστυχώς, έχω βγάλει πάρα πολύ εμένα μέσα από όλο αυτό. Δεν προλαβαίνω να φροντίσω τον εαυτό μου. Αλλά κι οικονομικά, κάθε μέρα πρέπει να ετοιμάσω φαγητά, αντιβιώσεις, και δε βγαίνω, αναγκάζομαι να ζητάω συνεχώς από τους δικούς μου ανθρώπους και να χρεώνομαι. Αυτό με στεναχωρεί πάρα πολύ, αισθάνομαι άσχημα, αισθάνομαι τύψεις απέναντι στους δικούς μου, ντρέπομαι.
Η μητέρα μου με βοηθάει πάρα πολύ, δεν μπορώ να πω. Μπορεί να με μαλώνει, αλλά βοηθάει. Όμως υπάρχουν διαμάχες καθημερινές με τους γονείς μου κι ανθρώπους του κοντινού περιβάλλοντος που μου τα είπαν μια-δυο-τρεις-τέσσερεις-πέντε τα πράγματα πώς έχουν. Όχι ότι δεν ξέρω. Αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
"Κουράζομαι, ταλαιπωρούμαι, τα αγαπάω όμως πάρα πολύ. Το κάνω με την ψυχή μου. Γιατί μου προσφέρει αυτό που κάνω. Μου γεμίζει την ψυχή."
Για μένα άνθρωπος που δε σέβεται τα ζώα, δε σέβεται ούτε τους ανθρώπους, ούτε τον εαυτό του τον ίδιο. Είναι θέμα παιδείας. Οι κακοποιήσεις είναι άπειρες και πρέπει να γίνει κάτι. Δε θέλω να τα ρίξω όλα στο κράτος, εμείς είμαστε το κράτος, εμείς, οι άνθρωποι. Οπότε αυτό που μπορώ να κάνω εγώ σαν Αθηνά, το μικρό, το καθημερινό, το κάνω με το παραπάνω. Κι από εκεί και πέρα μέσα μου έχω μια μικρή ευχή, ότι κάποια στιγμή θα ενδιαφερθούν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι κι ότι θα γίνει κάτι περισσότερο. Όσο για μένα, όσο είμαι ακόμα στο πόδι, θα προσφέρω.
Έχω εβδομήντα γάτες κι έχουν όλες το όνομά τους. Πολλές φορές έρχονται φίλοι, γνωστοί και λένε: «Είναι δυνατόν να τα ξεχωρίζεις; Αυτά είναι ίδια!» «Πώς είναι ίδια, παιδιά, πώς τα βλέπετε ίδια εσείς;» Να, τώρα που μιλάμε, μου ‘ρχονται εδώ ο Άνχελ, ο Μάρκος, ο Λάκι, η Μικαέλα, τα κορίτσια μου, η Άσι, η Θένια η Παραμυθένια… Έχουμε τον Τίτο, έχουμε τον Μπέτο, il Beto… απ’ αυτόν που έχει ξεκινήσει τη ζούμπα, γιατί μην ξεχνάμε ότι είμαστε και γυμνάστριες. Έχουμε τη Ζιζέλ, τη χορεύτρια του κλασικού και μια μικρή-μικρή Μαυρουλίτσα…
Τι να πρωτοπείς για τις γάτες; Τα μάτια τους; Τα υπέροχα, τα χρώματά τους; Ο τρόπος που κινούνται; Αιλουροειδές σημαίνει διατάσεις, χορός, σαν να χορεύουν είναι όπως κινούνται… συνδυασμό που σου κάνω! Και λέω, πρέπει να ‘μουν ιέρεια σε κάποιον ναό της Ίσιδας, δε γίνεται. Ή κάτι πληρώνω, κάτι αναπληρώνω, κάποιο κάρμα ξεπληρώνω μάλλον!
