Είμαι περήφανη που ακούστηκε η φωνή μας
Η Χρύσα Μαλλιότα, κωφή εκ γενετής, αγάπησε την ιδιαιτερότητα της κι έφτασε μέχρι τη Βουλή, παλεύοντας για αυτήν.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι θα έκανα αν υπήρχε μεταμόσχευση τυμπάνου. Και να μου έλεγαν: «Θα σου το βάλουμε δωρεάν για να ακούς», εγώ και πάλι δε θα το έκανα. Μου αρέσει η ζωή που έχω.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, το 1985. Έχω δύο αδέρφια, τα οποία άργησαν να έρθουν, γιατί η μαμά μου φοβόταν να κάνει κι άλλα παιδιά, όταν έμαθε ότι δεν ακούω. Μέχρι να έρθουν, ήμουν ολομόναχη και στεναχωριόμουν, χάρηκα πολύ όταν επιτέλους ήρθανε τα αδέρφια στη ζωή μου.
Στο σπίτι, δεν ένιωθα ποτέ απόμακρα επειδή δεν άκουγα. Η μαμά μου και τ’ αδέρφια μου, όταν τρώγαμε π.χ. όλοι μαζί, μου μετέφεραν τι λένε. Εκτός σπιτιού, στην αρχή δυσκολεύτηκα να κάνω φίλους από τη γειτονιά, γιατί ντρεπόμουν. Και μια μέρα, η μαμά μου δεν άντεξε να με βλέπει να τους παρακολουθώ. Με κατέβασε κάτω και ρώτησε τα παιδιά αν θέλουν να με κάνουν φίλη τους. Κι όλα είπανε: «Ναι, ναι!» Η μαμά τούς εξήγησε την κατάστασή μου και τους έμαθε κάποια βασικά στη νοηματική γλώσσα. Θα έλεγα ότι είμαι ευλογημένη που γνώρισα αυτά τα παιδιά. Δε στερήθηκα δραστηριότητες εκτός σπιτιού, πήγαινα στο μπαλέτο, σε αθλήματα κι εκεί, οι φίλοι μου μου μετέφεραν ό,τι λεγόταν. Έτσι, η παιδική μου ηλικία ήταν μια χαρά.
Πήγαινα στο Ειδικό Σχολείο που βρίσκεται στο Πανόραμα. Ευτυχώς για εμένα, γιατί εκεί μπορούσα να επικοινωνήσω με όλους με τη νοηματική γλώσσα. Θυμάμαι ότι είχα μια πολύ καλή δασκάλα, την Άννα. Από εκεί η μαμά μου πήρε πολλές καλές συμβουλές και χάρη σ’ αυτή μεγάλωσα σωστά κι ανεξάρτητη.
Η μαμά μου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Ήταν πολύ δραστήρια. Συνέχεια με τραβούσε από το χέρι, με πήγαινε παντού, μου έδειξε τα πάντα. Δηλαδή, δε μου φέρθηκε ποτέ σαν κωφή. Γι’ αυτό ποτέ δεν ένιωθα διαφορετική, αφού οι υπόλοιποι δε μου φέρονταν διαφορετικά. Δε θα έλεγα ότι έχω βιώσει ρατσισμό. Μόνο που μικρή ντρεπόμουν να φορέσω ακουστικά γιατί όλοι κοιτούσαν τι είναι αυτά που έχω στα αυτιά μου και μου προκαλούσαν και πονοκεφάλους κι έτσι σταμάτησα να τα φοράω, παρόλο που ήξερα ότι με βοηθούσαν να ακούω το όνομά μου.
Όταν έφτασα στο Λύκειο, αποφάσισα μια μέρα να γράψω μια έκθεση για τη Βουλή των Εφήβων, γιατί πίστευα ότι άμα πήγαινα εκεί, θα ακούγονταν τα προβλήματα που έχουμε. Άρχισα, λοιπόν, να γράφω για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς, τα κωφά παιδιά. Όταν έστειλα την έκθεση, δεν ήμουν σίγουρη ότι θα με έπαιρναν, αλλά μετά από λίγες εβδομάδες, με πήρανε τηλέφωνο να μου πουν ότι με επέλεξαν. Άρχισα να κλαίω από χαρά, γιατί μου είπαν ότι από 15.000 παιδιά, πήρανε μόνο 300. Κι εγώ ήμουνα μία από αυτούς.
Ήρθε η μέρα να πάμε στη Βουλή των Εφήβων κι έπαθα κάτι σαν δέος, δεν το πίστευα. Ήμουν η μοναδική και μάλλον η τελευταία κωφή που πήγε ποτέ στη Βουλή για να μιλήσει. Ανέβηκα στο βήμα της Βουλής κι άρχισα να μιλάω για όσα αντιμετωπίζαμε. Έλεγα, έλεγα... Μέχρι κι ο Πρόεδρος της Βουλής μού έλεγε να ξεπεράσω τον χρόνο, αλλά εκείνη την ώρα ήμουν αγχωμένη, δεν μπορούσα άλλο.
Ωστόσο, τώρα που το σκέφτομαι, θα ήθελα να είχα συνεχίσει να μιλάω. Ανάμεσα σε αυτά που είπα, ήταν ότι πρέπει να έχουμε σταθερούς καθηγητές, να μην έρχονται άλλοι κάθε χρονιά και να πρέπει να μάθουν από την αρχή τη νοηματική. Επίσης, να έχουμε δωρεάν λογοθεραπευτές. Εντάξει, εγώ ήμουν τυχερή που οι γονείς μου μπορούσαν να πληρώσουν τη λογοθεραπεία, αλλά τα υπόλοιπα παιδιά; Αν ήταν δωρεάν, όλοι θα μιλούσαν, όπως κι εγώ.
Μίλησα, επίσης, και για την τηλεόραση που δεν είχε υπότιτλους, γιατί τότε δεν είναι όπως τώρα. Εμείς αναγκαστήκαμε να βάλουμε Nova, να παρακολουθώ τα ξένα κανάλια με υπότιτλους κι όχι τα ελληνικά. Επίσης, έπρεπε εμείς να πληρώσουμε τους διερμηνείς για να μπορέσουμε να πάμε στις δημόσιες υπηρεσίες, σε νοσοκομεία, σε γραφεία, ώστε να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε.
Μετά από κάποιες εβδομάδες είδα κάποιες αλλαγές στο σχολείο, πράγμα για το οποίο είμαι περήφανη, εφόσον μπόρεσα να κάνω κάτι, να βοηθήσω. Επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, τακτοποιήθηκαν κάποια πράγματα κι από τότε νιώθουμε ακόμα πιο ανεξάρτητοι. Ήταν το 2002 που πήγα στη Βουλή των Εφήβων. Και δε θα το ξεχάσω ποτέ!
Στη Γ΄ Λυκείου ερωτεύτηκα τον άντρα μου. Είναι κι αυτός κωφός αλλά, όπως κι εγώ, είναι κι αυτός ανεξάρτητος και μιλά κι εκείνος. Τον γνώριζα από μικρή, αλλά είχαμε διαφορά ηλικίας. Θυμάμαι μια μέρα η μητέρα του είχε έρθει να με βρει και μου είχε πει: «Κοίτα, εγώ έχω έναν γιο που είναι καλό παιδί. Είναι ψηλός κι όμορφος». Κι εγώ είπα: «Δε θέλω», γιατί είχα τότε άλλη σχέση. Έτσι χαθήκαμε για κάποια χρόνια. Και μια μέρα, οργάνωσα πάρτι κι αυτός πήρε θάρρος να έρθει να με δει από κοντά. Κοιταχτήκαμε κι ερωτευτήκαμε αμέσως.
Κάναμε δύο παιδιά. Τα παιδιά μου ακούνε, δόξα τω Θεώ. Νιώθω ευλογημένη, γιατί ανησυχούσα μήπως έκανα κωφά παιδιά και στεναχωριόντουσαν για τα πράγματα που δε θα μπορούσαν να κάνουν, ότι δε θα μπορούν να τραγουδήσουν, για παράδειγμα. Βέβαια, το να μην ακούω τα παιδιά μου είναι κάτι που με ενοχλεί. Φοράω όμως ειδικό μηχάνημα που δονείται και λέω «δόξα τω Θεώ» που υπάρχει αυτό, γιατί όταν έκανα τον γιο μου, είχα τρομοκρατηθεί: πώς θα ακούω το κλάμα;
Έχω τα πάντα, δεν παραπονιέμαι για τίποτα. Αφού μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά, να οδηγώ, να μαγειρεύω, να κάνω δουλειές, να μιλάω με κόσμο. Τίποτα δε μου λείπει. Το μόνο που δεν μπορώ να κάνω είναι να δουλεύω γιατί αν δουλέψω, θα μου κόψουν το επίδομα πρόνοιας. Όμως κι αυτό δεν είναι ωραίο, θα έπρεπε να μπορώ να δουλεύω και να συνεχίσω να παίρνω και το επίδομα. Είναι το μόνο μεγάλο άδικο που γίνεται εδώ στην Ελλάδα.
Είμαι πολύ περήφανη που μπόρεσα να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά μου, ανεξάρτητα. Είμαι πολύ ευτυχισμένη, δε θα άλλαζα τίποτα. Με τον άντρα μου, μετά από τόσα χρόνια, είμαστε ακόμα μαζί ερωτευμένοι κι αγαπημένοι. Αυτό που θα ήθελα να πω, όχι μόνο για τους κωφούς, αλλά και για τους «φυσιολογικούς», είναι ότι η ζωή είναι ωραία. Δεν πρέπει να νιώθουν απομονωμένοι. Να βγουν από το καβούκι τους, γιατί η ζωή, πραγματικά, είναι ωραία.
