ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Περιγραφή
Μια μητέρα παλεύει για δεκαετίες να σώσει την τοξικοεξαρτημένη κόρη της από τον θάνατο.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Ζωή Αγγελακοπούλου
Αφήγηση
- Η αφηγήτρια ζήτησε ψευδωνυμία
Δημιουργία Podcast
- Σταύρος Βλάχος
Σχεδιασμός Ήχου
- Alex Retsis
Επεξεργασία Ήχου
- Σπύρος Λυμπερόπουλος
Σκηνοθεσία Βίντεο
- Στέφανος Μπερτάκης
Η ζωή μου κύλησε ομαλά. Απέκτησα δύο παιδιά, δύο παιδιά πανέξυπνα. Μέχρι την ηλικία των τριάντα οχτώ ετών η ζωή μου ήταν ήρεμη και πολύ ωραία, σε μία οικογένεια αγαπημένη. Μόνο που μας έτυχε ένα μεγάλο «ατύχημα», θα το πω εγώ.
Η κόρη μου σε ηλικία δεκαοχτώ ετών έμπλεξε στα ναρκωτικά. Μετά από μία δύσκολη, θα πω, εφηβεία. Κι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έπεσε με τα μούτρα, δηλαδή ακραίες καταστάσεις απ’ την αρχή. Έπαιρνε μεγάλες ποσότητες χαπιών, μπήκε στην ηρωίνη... χασίς, χάπια, ηρωίνη. Ζήσαμε ακραίες καταστάσεις, δύσκολες, γιατί ήταν άνθρωπος αυτοκαταστροφικός. Έπαιρνε τις ουσίες για να «φύγει».
Ήταν ο χαρακτήρας της. Ήταν παιδί με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, σκεφτόταν και προβληματιζόταν πάρα πολύ. Διάβαζε πάρα πολύ. Ήταν, ήταν ο χαρακτήρας της, πιστεύω. Μεγαλώνοντας ένα παιδί, βέβαια, μπορεί να κάνεις λάθη σίγουρα, γιατί στη μέση μπαίνει το συναίσθημα. Αλλά, προσπαθούσαμε να τους δώσουμε ό,τι καλύτερο.
Και μεγάλωσα δύο παιδιά. Δεν ήταν μόνο εκείνη. Το άλλο παιδί ήταν η μέρα με τη νύχτα. Υπεύθυνο, σοβαρό... είχε τελείως διαφορετικό χαρακτήρα. Δεν ξέρω τι έφταιξε. Εντάξει, ίσως κι εκείνα τα χρόνια δεν ήταν κι οι παιδοψυχολόγοι να εντοπίσουμε νωρίτερα αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Στην αρχή ρίξαμε ευθύνες στον εαυτό μας, ότι μπορεί να φταίγαμε εμείς, στο μεγάλωμα. Ίσως να έφταιξε κι αυτό, το ότι ήταν το πρώτο παιδί στην οικογένεια, το οποίο δέχτηκε πάρα πολλή αγάπη από όλους, όπως γίνεται συνήθως και με το πρώτο παιδί που παίρνει την περισσότερη αγάπη από τους γονείς. Ίσως αυτό να την έβλαψε.
Ξεκίνησε προγράμματα. Έχει περάσει όλα σχεδόν τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ.
Έμπαινε, έκανε προσπάθεια κι έφευγε. Ήταν ο χαρακτήρας της τέτοιος. Καταστάσεις άγριες.
Μία φορά είχε μπει μέσα στο μπάνιο. Κλείδωσε την πόρτα κι έπεσε σε κόμμα. Φώναζα απ’ έξω, φώναζα, φώναζα, φώναζα... Ανοίγω το παράθυρο του μπάνιου απ’ έξω, απ’ το μπαλκόνι, και τη βλέπω πεσμένη κάτω, μελανιασμένη. Πώς να ανοίξω την πόρτα; Έσπασα την πόρτα. Εγώ, ο άντρας μου κι έναν πελάτη που είχε μέσα στο μαγαζί, σπάσαμε την πόρτα. Πεθαμένη! Κι όταν συνερχόταν, τα ‘βαζε με μας, γιατί τη σώσαμε...
Άλλη φορά πάλι, έπεσε σε κόμμα έξω στο μπαλκόνι. Καλώ το ασθενοφόρο κι όπως πάνε να τη μεταφέρουν, ταρακούνησαν λίγο την καρέκλα, όπως πήγαν να την πάρουν με την καρέκλα. Και βάζει τη φωνή αμέσως... Συνέρχεται λίγο εκείνη τη στιγμή και λέει: «Αυτή να πάρετε, όχι εμένα!»
Μου είχε μεγάλο άχτι, γιατί της φερόμουν λίγο αυστηρά. Είχε με μένα μανία, μανία, μανία... Αφού μερικές φορές ο άντρας μου, μου ‘λεγε: «Πρόσεχε, γιατί θα σε σκοτώσει!» Επειδή την κοντράριζα. Της έλεγα ότι: «Έτσι όπως είσαι, εγώ δε σε θέλω για παιδί μου».
Είχε κάνει κι απόπειρες αυτοκτονίας. Κάθε μέρα μάς είχαν βαρεθεί στα νοσοκομεία, να την πηγαίνουν σε κωματώδη κατάσταση. Οι γιατροί την είχαν ξεγράψει.
Φυλακές… Την είχαμε αφήσει να πάει και στη φυλακή νομίζοντας ότι θα ταρακουνηθεί, αλλά ήταν ο χαρακτήρας της τέτοιος που δεν τη βοήθησε. Μπορώ να πω χειρότερα την έκανε, παρά καλύτερα.
Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα. Το είχα βάλει σκοπό ότι πρέπει να τη βοηθήσω, πρέπει να τη σώσω γιατί, σου λέω, με έπαιρνε από κάτω. Και διαπίστωσα στην όλη πορεία αυτή, ότι ζωή είναι να πέφτεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οκτώ. Εγώ σηκώθηκα εκατόν οχτώ...
Και μετά από εννιά χρόνια βρίσκει την οικογένειά μου το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να συμβεί σε έναν γονιό: να χαθεί τελείως άδικα ο γιος μου πηγαίνοντας για μπάνιο, από έναν ασυνείδητο οδηγό που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και σκότωσε τον γιο μου και τον φίλο του, είκοσι πέντε χρόνων παιδί. Τότε ήταν που κατέρρευσα, είπα «τέρμα».
Εκείνη την εποχή η κόρη μου έλειπε για τρεις μήνες και δεν ξέραμε πού είναι, πού βρίσκεται. Απ’ την άλλη, σκέφτηκα ότι αν εγώ αυτή τη στιγμή που χάθηκε η όλη η γη κάτω από τα πόδια μου, αν εγώ «φύγω», κι ο άντρας μου και το παιδί --που ήταν χαμένο, αλλά είχα μία ελπίδα ότι μπορεί κάτι να γίνει ακόμη-- θα καταρρεύσουμε, θα τελειώσουμε όλοι. Δεν το ήθελα αυτό. Δεν το επέτρεπα στον εαυτό μου. Και λέω εδώ, θα παλέψω με νύχια και με δόντια. Θα σταθώ να βοηθήσω αυτό το παιδί, που κάποια στιγμή πιστεύω θα βρεθεί.
Στις δεκαπέντε μέρες, ήρθε εδώ. Σαράντα κιλά, σε πλήρη εξαθλίωση. Και μόλις με είδε με τα μαύρα, λιποθύμησε. Συνειδητοποίησε τι είχε γίνει κι αρχίζει ένας άλλος Γολγοθάς. Μεγάλος Γολγοθάς και γι’ αυτή και για μας, γιατί έπεσε με τα μούτρα πλέον.
Ήθελε να «φύγει». Έλεγε ότι αυτό που έγινε είναι άδικο, ότι αυτή έπρεπε να «φύγει» και να μείνει ο αδερφός της. Είχα φτάσει στο σημείο να τη διώξω απ’ το σπίτι, να την πετάξω έξω από το σπίτι. Την έφερε η αστυνομία εδώ και μου λένε:
«Μαζέψτε το παιδί σας στο σπίτι σας, κυρία μου».
Λέω: «Αφού δε θέλει να κάνει τίποτα για τον εαυτό της, δε χωράει μέσα σε αυτό το σπίτι!»
Εκείνη την ώρα πονούσα πάρα πολύ. Το να πετάς το παιδί σου στο δρόμο… Αλλά, είχα δοκιμάσει όλους τους τρόπους. Και με το καλό προσπαθούσα... δεν έπαιρνε με τίποτα. Το άγριο... τίποτα. Γι’ αυτό μού έλεγε ο άντρας μου: «Θα σε σκοτώσει».
Αλλά, έκανα την καρδιά μου πέτρα εκείνη την ώρα. Σκέψου ότι αυτή τη στάση την είχα και μετά, που είχα χάσει το ένα το παιδί. Κι ερχόταν εδώ και μου ‘λεγε:
«Σε καταράστηκε ο Θεός. Σου πήρε το ένα σου παιδί, θα χάσεις και το άλλο!»
Κι έλεγα: «Αν είναι να σε χάσω, ας σε χάσω. Εγώ όμως έτσι, δε σε θέλω!»
Είναι σκληρές καταστάσεις αυτές κι αυτή τη στιγμή ξέρεις πώς νιώθω. Αλλά, τα ναρκωτικά, επειδή είναι πολύ σκληρά, αν δεν τα αντιμετωπίσεις έτσι, δεν κάνεις τίποτα. Με το καλό και με ήπιο τρόπο... δε νομίζω.
Μετά από πολλές προσπάθειες, έφυγε στο εξωτερικό. Θυμάμαι σκηνή στο αεροδρόμιο να είναι σε μαύρο χάλι και να φωνάζουν απ’ τα μεγάφωνα, να τη φωνάζουν για να μπει στο αεροπλάνο, να αναχωρήσει η πτήση. Εγώ μέχρι εκείνη την ώρα να έχω κρατηθεί και τελικά μόλις έφυγε το αεροπλάνο, κατέρρευσα. Όταν θυμάμαι αυτή τη σκηνή, κοίτα, ανατριχιάζω. Έλεγα ότι δε θα φτάσει στον προορισμό της, γιατί δεν μπορούσα εγώ να τη συνοδέψω. Έπρεπε να πάει μόνη της σε πρόγραμμα.
Εκεί για ένα μήνα ήταν πεθαμένη, γιατί πήγε σε κάποιο πρόγραμμα που της κόψαν και το τσιγάρο. Έμεινε εννιά μήνες καθαρή. Παίρναμε τα γράμματά της και μας έδινε ελπίδες ότι πάει πολύ καλά. Και στους εννιά μήνες φεύγει απ’ το πρόγραμμα και βγαίνει στις πιάτσες. Σε μία ξένη χώρα. Μας ειδοποιούν από το πρόγραμμα.
Ζήσαμε μία πολύ δύσκολη κατάσταση τότε. Χτυπούσε το τηλέφωνο και κοβόταν τα πόδια μας. Νομίζαμε ότι θα μας πάρουν τηλέφωνο να μας πουν ότι τελείωσε. Ζήσαμε για δύο μήνες μία κατάσταση φοβερή.
Κάποια στιγμή μάς ειδοποίησαν από την πρεσβεία ότι ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα. Κι ήρθε. Κι ήταν καλά. Ούτε τσιγάρο δεν κάπνιζε. Ξεκίνησε πρόγραμμα στον ΟΚΑΝΑ. Από εκεί και πέρα έχει ηρεμήσει. Είναι στον αέρα της γης μετά από τόσα χρόνια. Σκεφτείτε, απ’ το ‘88, κι έχουμε 2021.
Δοξάζω το Θεό. Ήταν θέλημά του να μείνει ζωντανή. Αυτό με ικανοποιεί και με ευχαριστεί πλέον. Αλλά, οι καταστάσεις όλες αυτές είναι απερίγραπτες. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα αντιμετωπίσω τέτοιες καταστάσεις δύσκολες. Το να παίζεις με τον θάνατο κάθε μέρα είναι ό,τι χειρότερο. Αυτή τη στιγμή λέω ότι με βοήθησε κι ο Θεός. Μου ‘δωσε αυτή τη δύναμη; Να αντέξω όλα αυτά που άντεξα χωρίς να καταφύγω σε φάρμακα.
Το μόνο είναι ότι προσπαθούσα μόνη μου να ξεπεράσω όλες αυτές τις δυσκολίες. Πώς; Παίρνοντας βαθιές ανάσες. Και με κορόιδευαν. Η κόρη μου ειδικά, με κορόιδευε όταν της έλεγα ότι εγώ σε κάθε δυσκολία παίρνω βαθιές ανάσες και παίρνω δύναμη. Το λέω κι ανατριχιάζω ολόκληρη. Αυτή είναι η αλήθεια.
Ο άντρας μου, δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Έπαθε κατάθλιψη. Δεν τα κατάφερε, «έφυγε» και μ’ άφησε ‘δώ μόνη μου να παλεύω ακόμη με τα θηρία... Να θυμάσαι πάντα, Ζωή μου, η ζωή είναι πέφτω εφτά φορές και σηκώνομαι οκτώ. Αυτό να το έχεις πάντα στο μυαλό σου. Εγώ αυτό σκεφτόμουνα. Έπεφτα, πρέπει να σηκωθώ. Ίσως αυτό με κράτησε.