ΔΕΧΤΗΚΑ ΣΦΑΙΡΑ ΑΠΟ ΜΠΑΛΩΘΙΑ
ΔΕΧΤΗΚΑ ΣΦΑΙΡΑ ΑΠΟ ΜΠΑΛΩΘΙΑ
Περιγραφή
Ο Κωνσταντίνος βρίσκεται στο πασχαλινό οικογενειακό γλέντι στην Κρήτη, όταν ξαφνικά νιώθει έναν έντονο πόνο στο στήθος.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Κατερίνα Βαγιωνάκη
Αφήγηση
- Κωνσταντίνος Σαγκριώτης
Δημιουργία Podcast
- Σταύρος Βλάχος
Σχεδιασμός Ήχου
- Γιώργος Ραμαντάνης
Επεξεργασία Ήχου
- Δημήτρης Παπαδάκης
Σκηνοθεσία Βίντεο
- Γιώργος Γκουνέζος
Για την ιστορία μάλλον θα πρέπει να επιστρέψουμε κάπου στο 2012, έχω την αίσθηση. Κυριακή του Πάσχα. Εγώ ήμουν τότε δεύτερο έτος, τέλος πάντων, στη σχολή μου κι είχα γυρίσει από το Ρέθυμνο για τα γνωστά του Πάσχα, τέλος πάντων, οικογενειακές συγκεντρώσεις κτλ.
Οπότε ξυπνάω την Κυριακή του Πάσχα, φτάνουμε στο σπίτι της θείας μου, που εκείνη την ώρα έψηναν κτλ. και θυμάμαι να είμαι με τα ξαδέρφια μου έξω στην αυλή και να παίζουμε. Υπάρχει ένα δέντρο εκεί έξω στην αυλή, είχε πολλή ζέστη, ήτανε ηλιόλουστη μέρα, γενικώς, και πάω στη σκιά για να στείλω στην τότε... τέλος πάντων, μια κοπέλα που μιλούσαμε, να στείλω ένα μήνυμα, γιατί δεν έβλεπα λόγω του ήλιου που έπεφτε στο κινητό.
Πάω εκεί και την ώρα που έγραφα το μήνυμα κι ενώ είχα το κινητό στα χέρια μου, τέλος πάντων, τα ξαδέρφια μου να παίζουνε λίγα μέτρα, ας πούμε, μπροστά μου, η μητέρα μου αριστερά μου, ο θείος μου λίγο πιο κάτω να ψήνει, νιώθω ξαφνικά ένα… ένα χτύπημα στο δεξί μέρος του στήθους μου. Ήτανε σαν να έπεσε ένα τρομερό βάρος πάνω μου. Όπότε πέραν του χτυπήματος που ένιωσα στο δεξί μέρος του σώματός μου, ένιωσα μεγάλη πίεση και στη μέση μου, ένιωσα έναν πόνο στη μέση μου, τέλος πάντων. Ξαφνικά βρίσκομαι σκυμμένος, ουσιαστικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα τι έγινε. Δεν ακούστηκε κάτι, δε φάνηκε κάτι, οτιδήποτε, τέλος πάντων. Απλά διαπιστώνω ότι, πέραν του πόνου που ένιωθα, διαπιστώνω ότι είχα αίματα, ας πούμε, στο χέρι μου, στο παντελόνι μου, ότι η μπλούζα μου έχει μια τρύπα. Κι απλά γύρισα προς το μέρος της μητέρας μου και της λέω: «Κάτι έγινε!»
Αυτή δεν είχε καταλάβει ακριβώς. Είδε τα αίματα, τέλος πάντων, με βοηθάει, βγάζω την μπλούζα μου τότε και διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια μικρή πληγή. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έγινε. Η μάνα μου σκεφτόταν ότι ίσως με τσίμπησε μέλισσα ή κάτι τέτοιο. Της λέω: «Όχι». Ο πατέρας μου υποψιάστηκε τι ήταν. Ήταν ο μόνος που του πέρασε απ’ το μυαλό εκείνη τη στιγμή ότι υπάρχει αυτή η πιθανότητα, τέλος πάντων, να είναι μια σφαίρα που έχει έρθει από κάπου, και λέει: «Πάμε στο νοσοκομείο».
Πάω στα επείγοντα. Με βλέπουν οι γιατροί... κι αυτοί δεν κατάλαβαν ακριβώς τι είχα, γιατί φαινομενικά δεν είχα ούτε αιμορραγία, ούτε, ας πούμε, κάτι να φαίνεται, εμφανές, απλά ένα μικρό σημάδι. Με στέλνουν οι γιατροί για ακτινογραφία.
Ξαναγυρίζω κάτω. Ενδιάμεσα μάλλον αυτοί είχαν δει τα αποτελέσματα της ακτινογραφίας, οπότε με βάζουν και ξαπλώνω, μου βάζουν ορό κι έρχεται ένας γιατρός και μας λέει: «Θα καλέσετε εσείς την αστυνομία ή εμείς;» Και μας λένε ότι είναι ένα βλήμα, τέλος πάντων, από όπλο, που είχε σφηνωθεί σε ένα σημείο των πλευρών μου.
Ήτανε λίγο δύσκολο βέβαια να το καταλάβει κανείς, να το πιστέψει. Ένιωθα μια μικρή, ας πούμε, δυσφορία κι έναν πόνο, αλλά πέραν αυτού, δεν ένιωθα κάτι άλλο. Περιμέναμε, εν πολλοίς, έναν γιατρό, ο οποίος ήτανε εξειδικευμένος χειρούργος. Έρχεται και μου λέει: «Φίλε μου, ήσουνα πολύ τυχερός. Αλλά η τύχη σου μέχρι τώρα, τελείωσε». Εγώ ψιλο-κολλάω. Του λέω: «Τι εννοείτε;» Μου λέει: «Εξαντλήθηκε η τύχη σου, δε θα πιάσεις», μου λέει, «το τζόκερ».
Το στέλεχος αυτού του βλήματος είχε μπει από ένα σημείο ψηλά στο στήθος μου, δεξιά, είχε προχωρήσει ουσιαστικά μεταξύ του δέρματος και του έξω απ’ το θώρακα αρκετά εκατοστά κάτω κι είχε σφηνωθεί ανάμεσα στα πλευρά μου. Και την επόμενη μέρα έγινε η επέμβαση. Όλα καλά. Έμεινα, νομίζω, μία ακόμα μέρα και μετά γύρισα πίσω.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα και σήμερα στο αν ήμουνα τυχερός ή άτυχος. Απλά ήτανε... όχι τόσο πολύ για μένα, γιατί δεν είχα ακριβώς αίσθηση του πόσο κοντά ήταν το πράγμα στο να πάθω κάτι σοβαρό, κυρίως το άγχος που πέρασαν οι γονείς μου κι όλα τα συγγενικά πρόσωπα και φίλοι που έμαθαν τι συμβαίνει. Ήταν, ας πούμε, το χειρότερο της όλης ιστορίας.
Στη διάρκεια της αναμονής, τέλος πάντων, στο νοσοκομείο και στις πρώτες εξετάσεις που έκανα, λόγω της φύσης του περιστατικού, ένα άτομο από την ασφάλεια, ο οποίος ουσιαστικά ήταν κοντά μας, άκουγε τις συζητήσεις, μήπως κάναμε κάτι μεταξύ μας, ας πούμε, και προσπαθούσαμε να το συγκαλύψουμε. Μετά από λίγο ήρθαν κι ένστολοι αστυνομικοί και μου πήραν τύπου κατάθεση για το τι έγινε κι από τον πατέρα μου κι άλλους που ήτανε εκεί. Στην πορεία, που είδαν ότι οι ιστορίες μας ουσιαστικά είναι κοινές και δεν έχουμε κάτι που κρύβουμε ή οτιδήποτε, άρχισαν να μας λένε οι άνθρωποι ότι εκείνη τη μέρα τη συγκεκριμένη είχανε, νομίζω, έξι καταγγελίες για άσκοπους πυροβολισμούς, σε διάφορα σημεία των Χανίων. Ανέφεραν ότι μόλις αφαιρέσω ουσιαστικά το βλήμα, θα γίνει βαλλιστικός έλεγχος και σύγκριση για να δουν αν είναι από άλλο όπλο που έχουν. Και μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποιο όπλο που να κάνει match σε αυτό. Κι ήδη ήταν αρκετά μεγάλη η εμβέλεια του όπλου γιατί ήτανε από Καλάσνικοφ. Δε θυμάμαι τώρα την ακριβή εμβέλεια του όπλου, αλλά μιλάμε για πολλά χιλιόμετρα, τα οποία δεν έκαναν εύκολο το να εντοπίσεις από που προήλθε.
Δεν ήμουν ποτέ υπέρ αυτού, δεν καταλάβαινα ακριβώς τι κερδίζει κάποιος από αυτό το έθιμο. Καταλάβαινα το νόημα, τον συμβολισμό, καταλάβαινα την ιστορία και την παράδοση πίσω από όλο αυτό, αλλά απ’ τη στιγμή που υπήρξαν κι υπάρχουν ακόμα και σήμερα πολλά τέτοια περιστατικά με πολύ χειρότερη κατάληξη για πολλούς ανθρώπους, δεν καταλάβαινα ποτέ πώς κάποιος άνθρωπος, ας πούμε, με τη στοιχειώδη λογική γιατί να ήθελε, ας πούμε, να αναπαράγει αυτό το έθιμο. Είναι δύσκολο από τη μια να κατηγορήσεις αυτούς τους ανθρώπους, από την άλλη είναι πολύ εύκολο να πεις ότι θα μπορούσαν να έχουν τη λογική που θα έπρεπε να τους απομακρύνει από αυτό το πράγμα. Απλά θα ήθελα κι αυτός κι άλλα άτομα που έχουν κάτι ανάλογο, να μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με τις συνέπειες των πράξεων τους. Όχι τόσο πολύ στην περίπτωση μου, το ότι τραυματίστηκα ή ότι πήγα στο νοσοκομείο ή ότι έκανα μια επέμβαση. Οι συνέπειες ήτανε η πίεση που νιώσαμε όλοι. Κι αυτό που κρατάω εγώ από όλη την ιστορία ήταν ό,τι πέρασαν οι γονείς μου, η αδερφή μου, όλοι γύρω μου, που είχαν το άγχος ότι κάτι μπορεί να πάθω. Ίσως, νομίζω, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις των ατόμων που κάνουν κάτι τέτοιο, δεν ξέρω κατά πόσο η απλή λογική ή να προσπαθήσεις να τους δείξεις ποιο είναι το σωστό θα είναι πολύ αποδοτικό. Κυρίως, νομίζω, ότι πρέπει να δούνε το αποτέλεσμα και τι συνέπειες έχει η πράξη τους στους άλλους.