ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
Περιγραφή
Ένα κορίτσι βλέπει τη μητέρα της να αποδέχεται παθητικά την κακοποίηση που βιώνει. Μεγαλώνοντας η ιστορία επαναλαμβάνεται με την ίδια στη θέση της μητέρας της.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Ελένη Μίχου
Αφήγηση
- Η αφηγήτρια ζήτησε ψευδωνυμία
Δημιουργία Podcast
- Ανδρέας Παππάς
Σχεδιασμός Ήχου
- Γιώργος Ραμαντάνης
Επεξεργασία Ήχου
- Δημήτρης Παπαδάκης
Το όνομα μου είναι Σίλια Αμπατζή. Γεννήθηκα τον Ιούλιο του 1966. Έχω άλλες δύο αδερφές. Ήμασταν μια μικροαστική οικογένεια, θα έλεγα. Δουλεύανε και οι δύο οι γονείς μου. Ο μπαμπάς μου ήταν μηχανικός αυτοκινήτων κι η μαμά μου ήταν γαζώτρια σε βιοτεχνία. Είχαμε δικό μας σπίτι, είχαμε τα πάντα, δεν πεινάσαμε ποτέ. Είχαμε όμως άλλα θέματα μέσα στην οικογένεια.
Οι γονείς μου παντρεύτηκαν πολύ μικροί. Η μαμά μου ήταν δεκαοχτώ, ο μπαμπάς μου ήταν είκοσι πέντε. Παντρεύτηκαν πάρα πολύ γρήγορα. Δηλαδή, ήτανε υποτίθεται ένας έρωτας κεραυνοβόλος. Με το που την είδε, την πήρε από πίσω, είδε το σπίτι που μένει και κατευθείαν, πήρε τη μητέρα του και πήγε και τη ζήτησε. Καλά-καλά δεν είχαν ανταλλάξει ούτε δυο κουβέντες. Γι’ αυτό, πιστεύω ότι δεν ταιριάζανε.
Ο πατέρας μου δούλευε πάρα πολλές ώρες, έφευγε το πρωί, ερχόταν το βράδυ. Έφευγε για πάρα πολύ καιρό σε ταξίδια στην Αμερική, στη Σουηδία, για δουλειά, εντάξει, υποτίθεται. Και γυρνούσε μετά από μήνες. Δεν ήτανε πολύ καλά μεταξύ τους. Φυσικά, όσο ήμασταν πάρα πολύ μικρά δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ακριβώς τι συμβαίνει.
Μετά από κάποιο σημείο, αρχίσανε κι οι φασαρίες. Μαλώνανε πολύ συχνά. Υπήρχανε από τη μεριά του μπαμπά μου πάρα πολύ έντονα ξεσπάσματα. Πετούσε κάτω τα πάντα και τα έσπανε. Εγώ με την αδερφή μου τη μεσαία τρέχαμε, κρυβόμασταν, φοβόμασταν, τέλος πάντων.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα η μητέρα μου να κάνει εξωσυζυγική σχέση. Το έμαθα με πάρα πολύ άσχημο τρόπο. Ήρθε στο σπίτι η γυναίκα αυτού του άντρα, χτύπησε το κουδούνι, άνοιξα εγώ, μου είπε: «Πού είναι η μαμά σου;» και μόλις τη φώναξα, άρχισε να τη χτυπάει. Και από κει και πέρα, ήτανε πάρα πολύ δύσκολα για μας.
Ο μπαμπάς μου είχε χτυπήσει αυτόν, είχαμε δικαστήρια, είχαμε φασαρίες, είχαμε αστυνομίες… Εγώ με την αδερφή μου μπορεί να μέναμε ώρες το βράδυ μόνες μας κι η μαμά μου να λείπανε στα αστυνομικά τμήματα. Έβριζε τη μαμά μου, τη χτυπούσε πάρα πολύ. Πάντα την έπαιρνε μέσα στο δωμάτιο και τη χτυπούσε, αλλά ακούγαμε.
Από τη στιγμή που θα άρχιζε ο μπαμπάς μου να φωνάζει, από εκείνη την ώρα, εγώ κι η αδερφή μου ήμασταν κάτω από ένα κρεβάτι. Κι εκεί μέναμε, μέχρι που βγαίνανε από το δωμάτιο. Ακούγαμε τον μπαμπά μου να μιλάει άσχημα, να βρίζει και να φωνάζει. Ακούγαμε τα χτυπήματα. Η μαμά μου δεν έκανε ούτε «αχ». Δεν ακούγαμε τη μαμά μου, δεν έκανε τίποτε. Ήτανε σαν να έλεγε στον εαυτό της ότι: «Εντάξει, αυτή είναι η τιμωρία μου». Και το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει.
Θυμάμαι, μια φορά ήμασταν μες στο αυτοκίνητο εγώ, η αδερφή μου, ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου. Ο μπαμπάς μου πάλι άρχισε να τη βρίζει χυδαία μπροστά μας. Άρχισε να τρέχει με το αυτοκίνητο πάρα πολύ και να λέει: «Τώρα θα το ρίξω στον γκρεμό και δε με νοιάζει τίποτε, να σκοτωθούμε όλοι μαζί!»
Όταν ο μπαμπάς μου ήθελε να φύγει να πάει στο εξωτερικό, τεσσάρων-πέντε χρονών παιδάκι όμως το θυμάμαι, που με έστελνε και μου έλεγε: «Κλαίγε. Να μη φύγει ο μπαμπάς, να μην πάει». Κι εγώ πήγαινα και τον τραβούσα τον μπαμπά μου κι έκλαιγα και του έλεγα: «Μπαμπά, μη φύγεις», ενώ δεν το ήθελα να το κάνω αυτό. Ήθελα να φύγει, γιατί όταν έφευγε ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Για μένα ήταν τραγικά. Πάρα πολύ τραγικά. Δηλαδή, όταν άρχισαν να γίνονται τα δικαστήρια, ο μπαμπάς μου μου έβαλε να γράψω, ό,τι γινόταν, αναλυτικά. Τι έμαθε, τι του είπανε, τι είδε, τι. Έπρεπε να τα γράψουμε αυτά, για να τα δώσουμε στον δικηγόρο. Τότε η μοιχεία ήταν και ποινικό αδίκημα. Ήταν πάρα πολύ άσχημα πράγματα για τη μαμά μου.
Έφυγε ο μπαμπάς μου για ένα τρίμηνο, μου φαίνεται, από το σπίτι, πήγε, νοίκιασε αλλού. Μετά ξαναγύρισε, όμως πάλι οι σχέσεις τους δεν ήταν καθόλου καλές. Το είχε μάθει κι όλη η γειτονιά βέβαια, είχε γίνει ολόκληρο σούσουρο. Και φύγαμε και πήγαμε σε μία άλλη γειτονιά, υποτίθεται για να κάνουν μία νέα αρχή. Μετά αποφασίσανε μάλιστα να κάνουν κι ένα παιδί και να φτιάξουν οι σχέσεις τους.
Εμείς την παρακαλούσαμε, ήμασταν αρκετά μεγάλες τότε, την παρακαλούσαμε να τον χωρίσει. Να τον χωρίσει, να ησυχάσουμε, να ηρεμήσουμε. Μέχρι κι η γιαγιά μου, όταν ήρθε στο σπίτι μας και γινόταν, ξέρω ‘γω, κάποια σκηνικά, την έλεγε: «Βρε παιδί μου, χώρισέ τον. Eγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι». Και δεν τον χώρισε ποτέ. Η μαμά μου είναι αυτής της φιλοσοφίας: Ένα ζευγάρι δεν πρέπει να χωρίσει, παντρεμένο. Πολύ κακό.
Όταν γεννήθηκε η αδερφή μου, ήμουν δεκαέξι χρονών. Είχα σταματήσει το σχολείο στη Γ’ Γυμνασίου κι είχα αρχίσει να δουλεύω. Δεν ήθελα να είμαι στη βιοτεχνία μαζί με τη μαμά μου. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι μακριά από αυτούς. Έτσι, βρήκα μία άλλη δουλειά σε ένα εργοστάσιο που βγάζαμε παντόφλες, ούτως ώστε έλειπα πάρα πολλές ώρες απ’ το σπίτι, που ήταν κι ο στόχος μου αυτός. Και ξεκίνησα να δουλεύω.
Το αφεντικό μου γύρω στα πενήντα. Πάντα ήθελε να σε προσβάλλει, πάντα ήθελε να σε μειώνει, οι παρατηρήσεις του πάντα ήτανε με άσχημο τρόπο και με βρισιές, πολλές φορές. Και φυσικά, δεν έχανε ευκαιρία να με παρενοχλεί. Είχαμε ένα κουζινάκι, που κάθε πρωί που ερχότανε αυτός, έπρεπε να πάω να του κάνω καφέ. Ερχότανε μέσα μαζί μου και με έπιανε από δω, από κει… όλο «κατά λάθος». Άμα, ξέρω ‘γω, γύριζα και τον έλεγα: «Κύριε, τι κάνετε;» ξέρω ‘γω, έλεγε: «Έλα τώρα, τίποτα, τίποτα, ‘ντάξει, μην το…» Κοιτούσα να κάνω την δουλειά μου να φύγω και τέλειωσε.
Στην πορεία τώρα, όσον καιρό δούλευα εκεί, γύρω στα δεκαεννιά-είκοσι, γνώρισα τον άντρα που παντρεύτηκα. Ο οποίος έχει πανεπιστημιακή μόρφωση. Εκεί άρχισα να αισθάνομαι λίγο κάπως. Ήθελα να κάνω κάτι. Να σταματήσω από αυτήν τη δουλειά και να κάνω κάτι καλύτερο. Έτσι γράφτηκα και στο Λύκειο, μια χρονιά.
Είχε γίνει ένα περιστατικό. Είχε έρθει να με πάρει ο σύζυγός μου, να μου κάνει έκπληξη, για να βγούμε. Εγώ εκείνη την ώρα έτυχε να είμαι με μία παρέα, με κάποια άτομα από την τάξη μου. Κι επειδή ένα παιδί θα σταματούσε και θα έφευγε, τον αγκάλιασα και τον φίλησα για να αποχαιρετηθούμε. Όπως κάνανε κι όλα τα παιδιά. Λοιπόν, ο άνδρας μου, ζήλεψε πάρα πολύ. Είχαμε χωρίσει γι’ αυτό το πράγμα. Μετά ήρθε, με βρήκε, μου είπε ότι: «Δε θα το συνεχίσεις το σχολείο». Και φυσικά, εγώ το σταμάτησα και τον άκουσα και το έκανα κι έτσι δεν πήγα Β’ Λυκείου.
Με τον άντρα μου είχαμε δεσμό πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχαμε πάντα, είχε άλλες σχέσεις, δηλαδή, πήγαινε με άλλες γυναίκες. Με παρακαλούσε, μου εξηγούσε, μου μιλούσε, μαλώναμε, χωρίζαμε, τα ξαναφτιάχναμε… Μου άρεσε, ρε παιδί μου, αυτός ο άνθρωπος, μου άρεσε πάρα πολύ.
Παντρευτήκαμε, λοιπόν, μετά από εννέα χρόνια. Κατευθείαν έμεινα έγκυος, έκανα τα παιδιά μου. Έβλεπα ότι είχε καλές αρχές από την οικογένειά του και πίστευα πως αν θα γίνει οικογενειάρχης, θα σταματήσουνε κι αυτά που έκανε, τα τσιλημπουρδήσματα. Δυστυχώς όχι, δε σταμάτησαν. Γίνανε χειρότερα. Κι όταν τα μάθαινα, δεν έκανε καν τον κόπο να δικαιολογηθεί ή να πει κάτι, να καλύψει κάποια πράγματα. Δεν έκανε ούτε αυτό. Και τελείωνε εκεί το θέμα.
Για μία γυναίκα, όταν κάνει παιδί, αλλάζουν πάρα πολύ τα πράγματα. Άλλο ένα σοκ, που το περνάνε πολλές γυναίκες. Για τον άντρα δεν αλλάζουνε τόσο πολύ. Ο άντρας κάνει τη δουλειά του, θα κάνει τη δουλειά του, αυτό είναι. Για τη γυναίκα αλλάζουνε πάρα πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα, βλέπεις να αλλάζει το σώμα σου. Είναι πάρα πολύ σοκαριστικό. Μετά, μένεις μόνη σου με ένα παιδί. Είναι μία ψυχή, ένα πλάσμα που τα περιμένει όλα από σένα. Αν έχεις, έστω και λίγο, την αίσθηση ευθύνης, νιώθεις να σε πλακώνει αυτό το πράγμα. Και το πιο δύσκολο, ήτανε αυτές οι ατελείωτες ώρες μες στο σπίτι, που δεν είχα συνηθίσει να είμαι έτσι. Πολύ κακό για τη ψυχολογία μου κι αυτό. Και μάλιστα να μην έχεις και την κατανόηση από τον σύζυγο, να μην το καταλαβαίνει. Το θεωρούσε πάρα πολύ φυσιολογικό. «Θα κάνεις το φαΐ, θα κάνεις αυτό, θα σιδερώσεις, θα πλένεις, κρέμασε τις κουρτίνες, τίναξε τα χαλιά» ή, ξέρω ‘γω, όταν καμιά φορά έκλαιγα, το θεωρούσε υπερβολικό.
Ίσως όλα αυτά που έζησα στην παιδική μου ηλικία με καθόρισαν, σα χαρακτήρα και σαν άνθρωπο. Γιατί πάντα σκεφτόμουνα ότι δεν ήθελα να κάνω οικογένεια σαν τη δική μου και να έχει φασαρίες, να έχει καυγάδες και να έχει όλη αυτήν την αρνητική ατμόσφαιρα που είχαμε εμείς μέσα στο σπίτι μας. Ό,τι με πείραζε, ό,τι με στεναχωρούσε, ό,τι με ενοχλούσε, τα κρατούσα όσο μπορούσα πιο κρυφά. Για να μην καταλάβουνε τίποτα τα παιδιά μου. Σίγουρα, μετά από κάποια χρόνια, μία αγχωμένη, μία στεναχωρημένη, μία πληγωμένη μητέρα δεν μπορεί να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά της.
Κάποια στιγμή, δεν άντεξα. Το σώμα μου αντέδρασε, δηλαδή. Άρχισαν οι κρίσεις πανικού. Ταχυκαρδίες, ζαλάδες, ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω, μούδιαζαν τα χέρια μου και τα πόδια μου. Δεν μπορούσα να βγω έξω απ’ το σπίτι, ούτε να πάω για ψώνια. Η διάγνωση ήταν αγχώδης διαταραχή με στοιχεία κατάθλιψης. Ενώ ήμουνα έτσι, πολύ χάλια, ερχόταν και μου έλεγε: «Ναι, αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Πρέπει να τελειώνει. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι τώρα εμείς… Νέος άνθρωπος είμαι, θέλω να βγω, θέλω να πάω κάπου». Εντάξει, δε βοηθάει αυτό. Ούτε βοηθάει το να λες: «Πώς έγινες έτσι; Γιατί πάχυνες;» Πάρα πολύ άσχημες στιγμές κι η πιο άσχημη στιγμή, είναι όταν επέτρεψε να μάθουνε τα παιδιά μου ότι είχε εξωσυζυγική σχέση. Και ξεχείλισε το ποτήρι.
Ήρθαν στιγμές που αισθάνθηκα στραπατσαρισμένη, μόνη, με δύο παιδιά κι όταν τότε είχα βρει τη δύναμη, σε κάποια φάση μετά από αυτό, να του πω να χωρίσουμε, γύρισε και μου είπε ότι: «Μην τα βάζεις μαζί μου, δεν έχεις τα λεφτά να με αντιμετωπίσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να χωρίσουμε εμείς, εγώ δε σκέφτηκα ποτέ να χωρίσουμε», μου έλεγε. «Θα σου πάρω τα παιδιά». Μα του έλεγα: «Εγώ δε σου έκανα ποτέ τίποτε, δε σου έκανα κάτι».
Κάποια μέρα ξύπνησα και πραγματικά είδα ότι, δεν ήμουνα εγώ. Είχε αλλοτριωθεί ο εαυτός μου. Ψάχνω ακόμα να τον βρω. Βέβαια, μετά άλλαξα εγώ. Άρχισα να μην ανέχομαι πολλά πράγματα. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε, δηλαδή, να συνεχίσω να έχω αυτήν τη στάση για να μην ακούσουν τα παιδιά ή για να μη στεναχωρηθούνε τα παιδιά ή για να μη δημιουργηθεί φασαρία μες το σπίτι. Βλέπανε, όμως, κάποιες συμπεριφορές, που εγώ τις δεχόμουνα παθητικά. Δεν ήταν η απιστία το πρόβλημα. Ήταν η απαξίωση. Σίγουρα θα επηρεαστούνε κι αυτές από αυτό.
Ίσως είχα μάθει κι από τη μαμά μου, που αντιδρούσε πάντα τόσο παθητικά. Υιοθέτησα, προφανώς, τη συμπεριφορά της. Σίγουρα οι επιλογές μου θα ήταν άλλες, αν εγώ δεν έβαζα τον εαυτό μου στη θέση του θύματος. Δεν θα σταματούσα τη δουλειά, δε θα παντρευόμουνα έναν τέτοιον άνθρωπο και για το καλό μου και για το καλό των παιδιών μου.
Τώρα ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη; Την έχει αυτός. Να προσέχετε, λοιπόν, τις επιλογές σας.