Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
Περιγραφή
Ο αγώνας της Ενίντα, που σε ηλικία δέκα ετών ακρωτηριάστηκε από μια τρομοκρατική επίθεση στο σπίτι της, να ξεπεράσει το τραύμα και να συνεχίσει τη ζωή της.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Χρήστος Ασημακόπουλος
Αφήγηση
- Ενίντα Σούλη
Δημιουργία Podcast
- Σταύρος Βλάχος
Σχεδιασμός Ήχου
- Ιάσονας Θεοφάνου
Επεξεργασία Ήχου
- Δημήτρης Παπαδάκης
Σκηνοθεσία Βίντεο
- Ισιδώρα Χαρμπίλα
Είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Γιατί από κει, αλλάξαν όλα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, με αυτό κοιμάμαι και με αυτό ξυπνάω. Γιατί, ουσιαστικά, άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου από εκείνη την ημέρα.
Ήμουνα δέκα ετών. Ήταν περίπου 3 η ώρα τα ξημερώματα με 4. Είχανε βάλει δύο βόμβες. Η μία ήταν στο μπαλκόνι κι η άλλη στην εξώπορτα. Εξερράγη η πρώτη βόμβα στο μπαλκόνι κι εμείς ξυπνήσαμε, γιατί προφανώς κοιμόμασταν. Οι γονείς μου ήταν στο σαλόνι, εγώ ήμουνα στο υπνοδωμάτιο. Και πηγαίνω εγώ τώρα να ανοίξω την πόρτα. Δέκα ετών ήμουνα, μικρή κοπελίτσα ήμουνα. Κι εκείνη τη στιγμή που να είναι που άνοιξα την πόρτα, έπαιζα με την πόρτα και μετά δε θυμάμαι τίποτα.
Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός στην υπηρεσία, στην αστυνομία, και μας κάνανε τρομοκρατική επίθεση στο σπίτι. Θυμάμαι που ξύπνησα στο νοσοκομείο. Εκείνη τη στιγμή ρώτησα τον πατέρα μου και τη μαμά μου, λέω: «Πού είμαι εδώ, τι έχω;» Γιατί πονούσα αφάνταστα. Μου λέει η μαμά ότι: «Εμείς σε ξυπνήσαμε», μου λέει «επίτηδες, γιατί έγινε ένα ατύχημα. Εσύ έχεις τραυματιστεί». Δεν μου είπαν τίποτα άλλο. Και μου είπαν: «Επειδή θα πάμε στην Ελλάδα, γιατί εδώ είναι αδύνατο να γιατρευτείς, θέλω», μου λέει, «να διαλέξεις πού θες να πας. Θες να πας», μου λέει, «Πάτρα ή Αθήνα;» Κι εγώ, επειδή είχα ακουστά μικρό παιδάκι, λέω: «Εντάξει, ας πάω στην Αθήνα», μιας κι είναι η μεγαλύτερη, έτσι, η πόλη της Ελλάδας, η πρωτεύουσα.
Με φέρανε από την Αλβανία εδώ, στην Ελλάδα. Με φέρανε εδώ, στην «Αγλαϊα Κυριακού», στο Παίδων. Με πολύ βαριά τραύματα. Εγώ δεν καταλάβαινα Χριστό, δεν ήξερα τι μου γινόταν. Δεν ήξερα ποιο ήταν το πρόβλημά μου, πού είχα τραυματιστεί. Μου δίνανε πάρα πολύ δυνατά ηρεμιστικά, που δεν ένιωθα τίποτα.
Θυμάμαι ότι έμεινα στην εντατική πάνω από δέκα μέρες κι ο λόγος ήταν επειδή ήθελαν να μου σώσουν τα πόδια, τα τεχνητά και τα δύο. Η βόμβα ήταν, ναι μεν δυνατή κι ήταν δίπλα σε εμένα, δίπλα στα πόδια μου την ώρα που εξερράγη. Αλλά τα πόδια μου και τα δύο είχαν σωθεί. Προσπάθησαν να μου τα σώσουν. Με διάφορα φάρμακα. Αλλά δυστυχώς, εγώ είχα μολυνθεί πάρα πολύ. Η γάγγραινα, η μόλυνση προχωρούσε και μου έτρωγε πιο πολύ τα πόδια. Κι αποφάσισε ο γιατρός μαζί με τον μπαμπά μου και τη μητέρα μου ότι είναι καλύτερα να ακρωτηριαστώ. Για να σωθώ, για να σώσω τουλάχιστον τα γόνατά μου.
Μου τα ακρωτηριάσανε τα πόδια. Δε μου είπε κανένας τίποτα όμως. Τα αποκάλυψα μόνη μου. Και μετά από μία εγχείρηση πέντε ωρών, σήκωσα τα πόδια μου κι εκεί είδα, εκείνη τη στιγμή, ότι μου τα είχαν ακρωτηριάσει. Αντέδρασα πάρα πολύ άσχημα. Θυμάμαι ότι έχω κλάψει πάρα πολύ. Ακόμα είχα το μυαλό μου, είχα τη σκέψη μου ότι ήθελα πάλι, ότι νόμιζα, ότι πίστευα ότι εγώ θα γινόμουνα καλά κι ότι δε θα τα έχανα τα πόδια μου.
Θυμάμαι ότι ήρθανε δυο-δυο οι γιατροί, μου βάλανε μεγάλο ηρεμιστικό, δυνατό ηρεμιστικό για να ηρεμήσω, γιατί δεν ηρεμούσα, έπαθα μια κρίση. Κι έβλεπα, δηλαδή, εκεί έξω τους γονείς μου που κλαίγανε κι οι δυο, επειδή έκλαιγα εγώ. Μετά, δεν ξέρω, ξύπνησα, ήρθε ο μπαμπάς, θυμάμαι ότι μου μίλησε και μου είπε: «Θα καταλάβεις αύριο-μεθαύριο, ότι είναι προτιμότερο για εμάς να σε δούμε να μεγαλώσεις, παρά να πεθάνεις», ότι ήτανε ζωή και θανάτου.
O πατέρας μου αποφάσισε ότι θα πρέπει να μείνουμε εδώ. Για τους λόγους, επειδή χρειαζόμουνα ιατρική περίθαλψη συνέχεια. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολα στην αρχή. Ήταν δύσκολη η ζωή μου. Είχα μάθει διαφορετικά, ήμουνα πάρα πολύ ανεξάρτητη, είμαι και μοναχοπαίδι. Ήμασταν και καλά οικονομικά κι ευκατάστατοι στην Αλβανία. Κι από εκεί που ήμασταν σε μια καλή κατάσταση, ήρθαμε εδώ και ξεκινήσαμε από το μηδέν.
Πιο πολύ με δυσκόλευαν οι γονείς μου, παρά εγώ. Γιατί έβλεπα και τους δυο που ήθελαν να είναι δυνατοί για μένα. Ενώ μπροστά μου έτσι, το βράδυ όμως τους άκουγα που έκλαιγαν. Ή τον πατέρα μου, γιατί ένιωθε πολύ υπεύθυνος, ότι αυτός έφταιγε που έγινε αυτό το ατύχημα που έγινε κι εγώ έγινα έτσι σε αυτή την κατάσταση.
Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Ξεκίνησα μαθήματα ελληνικών. Και προσπάθησα να τα βρω λίγο με τον εαυτό μου. Δηλαδή, έπρεπε να το πάρω απόφαση: ή να συνεχίσω να ζω έτσι όπως είμαι ή να πεθάνω. Αποφάσισα να ζήσω, βέβαια, αλλά μέσα μου δεν ήμουν όπως ήμουν. Ακόμα δεν είμαι. Γιατί σε αλλάζει και σαν άνθρωπο. Γίνεσαι διαφορετικός άνθρωπος.
Ξεκίνησε, ήρθε η μέρα που εγώ έπρεπε να βάλω τεχνητά μέλη. Ήτανε σαν να ξαναγεννήθηκα πάλι απ' την αρχή. Έχω περάσει πάρα πολλά σε αυτό το κομμάτι, επειδή όταν έχεις διπλό ακρωτηριασμό είναι πολύ πιο δύσκολο όταν βάζεις τεχνητά μέλη, διότι το μυαλό δεν έχει ξεχάσει. Ναι μεν ότι υπάρχουν δύο πόδια, αλλά έχεις ξεχάσει το πώς να περπατάς. Ξεκίνησα και μάθαινα απ’ την αρχή να περπατάω. Και μου πήρε πάρα πολύ χρόνο. Γιατί έχεις πάρα πολλούς πόνους μέχρι να πάρει τη μορφή του το πόδι μέσα.
Ή κάτι άλλο που δε θα το ξεχάσω ποτέ, ήταν επειδή εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ τα τακούνια και τότε που ήμουνα μικρή. Και τα σορτσάκια κι οι φούστες οι κοντές. Ούτε αυτά μπορούσα να τα βάλω πια. Δεν μπορούσα να βάλω τίποτα, δεν μπορούσα πια να ζήσω έτσι όπως ζούσα. Άλλαξε τελείως η καθημερινότητα μου. Άλλαξε κι η ψυχολογία μου. Όσο προσπαθούσα εγώ να ήμουνα δύνατη για τους δικούς μου, τόσο άδεια ένιωθα μέσα μου.
Τέλος πάντων. Περάσανε πολλά χρόνια. Εγώ συνέχισα τη ζωή μου εδώ. Πήγα στο σχολείο, μπήκα για να σπουδάσω, πέρασα στο πανεπιστήμιο.
Εγώ ήμουνα δεκαεννιά ετών. Η μαμά μου από την Αλβανία, επέστρεφε βασικά από την Αλβανία στην Ελλάδα. Και το λεωφορείο αυτό, πέφτει στον γκρεμό. Και χάνουν εκεί μέσα εννιά άτομα τη ζωή τους κι ανάμεσα από αυτούς, ήταν και η μαμά. Η ζωή μου δυσκολεύτηκε πιο πολύ. Γιατί; Γιατί έβλεπα έναν πατέρα ο οποίος έχασε τη μητέρα μου, αγαπιόντουσαν πάρα πολύ. Κι εγώ έπρεπε να γίνω για αυτόν και γυναίκα και κόρη.
Μετά από που πήγαμε και κάναμε τον χρόνο της μητέρας μου στην Αλβανία, έρχεται εδώ, δεν τον έβλεπα καλά τον πατέρα μου. Έβηχε πάρα πολύ. Πήγαινε αυτός από γιατρό σε γιατρό και στο τέλος του λένε ότι: «Πρέπει να πας οπωσδήποτε σε ένα νοσοκομείο, στη "Σωτηρία". Γιατί», λέει, «κάτι βλέπω εδώ στα πνευμόνια σου και δε μ’ αρέσει». Πήγαμε εκεί. Τον κράτησαν έναν μήνα μέσα στο νοσοκομείο. Και στο τέλος, πιάσανε εμένα πάλι. Πάλι εγώ. Και μου είπαν ότι: «Πρέπει να είσαι δυνατή. Διότι ο πατέρας σου έχει καρκίνο στο τελευταίο στάδιο. Και δεν πιστεύω να τα καταφέρει».
Τι να του 'λεγα εγώ του πατέρα μου; Που αυτός κρεμότανε πάνω σε εμένα; Σε αυτό που θα του λεγα εγώ; Τίποτα, τον είδα στα μάτια μου… στα μάτια του, συγνώμη. Και του 'πα, του λέω: «Έχεις καταλάβει τι έχεις». Μου λέει: «Το έχω καταλάβει». Του λέω: «Πρέπει να είμαστε δυνατοί, θα το καταφέρουμε», του λέω, «έχουμε καταφέρει τόσα πολλά, αυτό δε θα καταφέρουμε;» Στην αρχή: «Εντάξει», μου λέει. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι θα τον χάσω κι αυτόν. Όσο και να προσπαθούσα και να πάλευα με τον εαυτό μου, ήξερα ότι θα έφευγε. Εκείνη τη στιγμή το συνειδητοποίησα. Το 'χε πει, βέβαια. Ότι: «Δε με πειράζει για τον εαυτό μου. Με πειράζεις εσύ. Θέλω εσένα να να σκεφτώ. Είσαι δυνατή κοπέλα, θα βρεις την άκρη σου. Για μένα», μου λέει, «είναι να φύγω. Εγώ ξέρω ότι θα φύγω».
Έφυγε, τον πήγα κι αυτόν στην Αλβανία. Έγινε η κηδεία κι όλα αυτά τα σχετικά, ήρθα εδώ. Εκεί ήτανε που έπεσα ψυχολογικά, ήταν η πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό που έγινε το ατύχημα το δικό μου που ένιωσα τελείως μόνη μου. Ότι δεν είχα κανέναν. Κι όντως, δεν είχα κανέναν, γιατί δεν ήθελα κανέναν. Ήμουνα θυμωμένη με τους πάντες και τα πάντα. Τσακωνόμουν συνέχεια, οι φίλοι που είχα εγώ εδώ, απομακρύνθηκα.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, ούτε καν όταν ακρωτηριάστηκα, ότι σκέφτηκα ότι ήθελα να πεθάνω, δεν ήθελα να ζήσω. Γιατί εκεί που είχες όλο τον κόσμο, όλο, εκεί ήταν που έμεινες μόνη σου. Σιγά-σιγά όμως, ξεκίνησα, μου ερχόταν στο μυαλό μου τα λόγια που είπε ο πατέρας μου στα τελευταία του. Και προσπάθησα, βρήκα στήριξη, δηλαδή, σε αυτό. Σε αυτά τα λόγια του πατέρα μου, που είχε πει. Πήγα πάλι, ξεκίνησα τα μαθήματα για να διαβάσω στο πανεπιστήμιο, γιατί αυτό είχα, που με βοήθησε με κάποιον τρόπο για να ξεπεράσω όλο αυτό.
Αλλά όπως και να χει, όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι κάποια πράγματα που ποτέ δεν ξεχνιούνται και ποτέ δε θα ξεχαστούν. Μπορεί να φανώ χαρούμενη. Μπορεί να φανώ ότι είμαι καλά, αλλά η πραγματικότητα είναι τελείως αντίθετη. Πιστεύω ότι αυτό το κενό, γιατί έχω ένα κενό μέσα μου, δε θα κλείσει ποτέ. Βρήκα έναν τρόπο να τα ξεχάσω με κάποιο τρόπο όλα αυτά, που δεν ξεχνιούνται. Δεν τα σκέφτομαι. Δηλαδή, αυτή είναι η άμυνά μου, ακόμα και σήμερα που λειτουργώ. Ασχολούμαι με πράγματα, γεμίζω την ημέρα τόσο πολύ, έτσι ώστε να μην μπορώ να σκεφτώ. Γιατί εκεί που σκέφτομαι, καταρρέω. Ή όταν βλέπεις τους άλλους που σε βλέπουνε και σε λυπούνται, με κάποιο τρόπο.
Δεν ήθελα να είμαι διαφορετική. Δεν ήθελα ο άλλος να με αντιμετωπίσει διαφορετικά. Ήθελα με αντιμετωπίσει για την Ενίντα, για αυτό που έχει σπουδάσει, για την Ενίντα που είναι, όχι για την Ενίντα επειδή έχει ακρωτηριασμό. Και πιστεύω ότι με κάποιον τρόπο, το έχω καταφέρει όλο αυτό. Προσπαθώ. Και πάντα θα προσπαθώ, αλλά μαθαίνεις και ζεις με αυτό, σου γίνεται καθημερινότητα.