Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΑΡΔΙΑ: ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΑΡΔΙΑ: ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ
Περιγραφή
Ο εργάτης Χρήστος Κορδαλής βρίσκεται σε διάλειμμα από τη βάρδια του στο εργοστάσιο, όταν ξαφνικά σημειώνεται μια τρομερή έκρηξη, που στοίχισε τη ζωή σε έξι ανθρώπους. Τρέχει μέσα για να βοηθήσει κι όσα βλέπει, θα τον σημαδέψουν βαθιά μέχρι σήμερα.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Αναστασία Χατζηκυριάκου
Αφήγηση
- Χρήστος Κορδαλής
Δημιουργία Podcast
- Σταύρος Βλάχος
Σχεδιασμός Ήχου
- Ιάσονας Θεοφάνου
Επεξεργασία Ήχου
- Σπύρος Λυμπερόπουλος
Λέγομαι Κορδαλής Χρήστος. Πριν από πολλά χρόνια δούλευα σε μια εταιρία, τη λεγόμενη Σωληνουργεία Κορίνθου. Στην οποία εταιρία μετά από δεκαοχτώ χρόνια, δεκαεννιά περίπου, έγινε ένα ατύχημα, το οποίο μας σημαδεψε όλη μας την υπόλοιπη ζωή. Μέσα από αυτό το ατύχημα αλλάξαμε σαν άνθρωποι, αλλάξαμε τα πιστεύω μας για τη ζωή και γενικά, άλλαξε η ζωή μας ολη. Εκείνη την ημέρα.
Ήταν 3 Απριλίου 2003. Είχαμε πάει στη δουλειά, εγώ ήμουν πρωινή βάρδια. Γύρω στις 10 και 10, κάθε φορά, κάναμε ένα μικρό διάλειμμα στα πόστα μας. Φτιάχναμε ο καθένας έναν καφέ, έναν ελληνικό, έναν φραπέ και συνεχίζαμε τη δουλειά. Εγώ είχα φτιάξει εκείνη την ημέρα έναν ελληνικό καφέ κι ήμουν έτοιμος να ακουμπήσω το φλιτζάνι πάνω σε ένα τραπεζάκι που είχα δίπλα μου.
Δεν πρόλαβα να το ακουμπήσω πάνω στο τραπεζάκι κι ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη, η οποία έγινε στην κεντρική γραμμή του εργοστασίου, με αποτέλεσμα να κουνηθεί όλο το εργοστάσιο. Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έγινε άλλη μια. Αυτό έγινε γιατί υπήρχαν δυο φιάλες. Η μια είχε οξυγόνο κι η άλλη, ασετυλίνη. Από ό,τι μάθαμε μετά, είχε γίνει μάλλον κακή διαχείριση, κάτι δεν είχαν κάνει σωστά, με αποτέλεσμα οι φιάλες αυτές να…. Άρχισαν να κοκκινίζουν από κάτω προς τα πάνω κι μόλις έφτασαν απάνω στον λαιμό της φιάλης, έγινε η έκρηξη.
Όταν έγινε το περιστατικό, επιχείρησα να πάω κοντά. Άλλοι κάθισαν μακριά, γιατί δεν ξέραμε τι ακριβώς είχε γίνει. Εγώ τόλμησα τότε κι έφυγα από το πόστο μου και πήγα στο σημείο που έγινε το ατύχημα. Έχασα τον προσανατολισμό μου λίγο, γιατί περίμενα να δω άτομα που δουλεύανε στα πόστα που έγινε η έκρηξη και δεν έβλεπα κανένα.
Αυτό που με τρόμαξε περισσότερο είναι ότι πλησιάζοντας κοντά, είδα έναν γείτονα μου ο οποίος είχε πέσει κάτω, ήταν σχεδόν καμμένος, του είχε καεί το μαλλί, το δέρμα του ηταν σκούρο καφέ, είχε πέσει ανάσκελα, τα χέρια του, προσπαθούσε να προστατεύσει το κεφάλι του και τα χέρια του εκείνη την ώρα τρέμανε. Σοκαρίστηκα πολύ βλέποντας τον. Έβλεπα ότι ζούσε ακόμα. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Ετρεμε ολόκληρος. Και κοιτώντας τον, μετά από λίγο, σταμάτησε να κουνιέται. Προφανώς, ξεψύχησε.
Προσπαθούσα να βρω και τα άλλα τα παιδιά τα οποία δουλεύανε εκεί πέρα σε αυτή τη μηχανή, άλλα δύο παιδιά, τα οποία δεν τα είδα πουθενά. Και κοιτώντας απέναντι στον τοίχο… Ο τοίχος είχε ένα χρωμα ασπρο. Αλλά έβλεπα πάνω πολλά κομμάτια, μικρά κομμάτια, και δεν μπορουσα να καταλάβω τι ηταν. Μικρά κόκκινα κομμάτια. Πλησιαζοντας προς τον τοίχο, είδα ότι αυτά τα μικρά κομμάτια ηταν κομμάτια κρέας από τους ανθρώπους που ήσαν εκεί.
Τότε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, κατάλαβα ότι δυο-τρία άτομα έπρεπε να είχαν εξαφανιστεί. Κι όπως έγινε. Αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν φρικτό θάνατο, διαμελίστηκαν εντελώς. Παραπέρα έβλεπες παπούτσια, δείγμα από παπούτσι, κομμάτια από ρούχα της δουλειάς…
Κάποια στιγμή, εκεί που ήμουνα, είδα ένα παιδί ο οποίος βγήκε από ένα δωμάτιο το οποίο ήταν ηλεκτρολογείο. Του μίλησα και δεν ανταποκρίθηκε. Αυτό το παιδί από την έκρηξη, επειδή έτυχε να περάσει από εκεί, έπαθε τόσο μεγάλη ζημιά, του έσπασαν τα τύμπανα και σταμάτησε να ακούει. Και σήμερα του ‘χει μείνει ελάττωμα.
Κάποια στιγμή, προχώρησα πέντε μέτρα και συναντάω μπροστά μου ένα συνάδελφο ο οποίος είχε σκοτωθεί κι αυτός. Είχε μια μεγάλη τρύπα στην κοιλιά του, ήτανε καμένο το πρόσωπο του κι η έκρηξη, το ωστικό κύμα, τον είχε πετάξει μέσα σε ένα αυλάκι.
Προχωρώντας, πήγα σε ένα άλλο πόστο, είδα ένα παιδί κι είχε πρόβλημα με τα πόδια του, του είχαν κοπεί τα πόδια από κάτω. Είχαν εξαφανιστεί τα παπούτσια κι είχε πέσει κάτω, ήταν ξαπλωμένος. Η φτέρνα όλη του είχε διαλυθεί, ο οποίος ταλαιπωρήθηκε αρκετα χρόνια στα νοσοκομεία.
Αρχίνησαν κι ερχόντουσαν κι άλλα παιδιά, κι άλλοι συνάδελφοί από τα άλλα πόστα, και ψάχναμε να βρούμε να δούμε ποιος ζούσε, ποιος είχε χτυπήσει. Βρήκαμε έναν άλλο συνάδελφο, χτυπημένο, ο οποίος είχε χτυπηθεί τόσο πολύ στην κοιλιά του και στο πρόσωπο του το οποίο ήταν τρομακτικό, λες κι ήμαστε σε πόλεμο. Η κοιλιά του έχει ανοίξει. Είχε φύγει όλο το δέρμα, όλη η κοιλιά του, τα όργανά του δουλεύανε. Τα έβλεπα μέσα που κουνιόντουσαν τα όργανα. Το μισό κεφάλι του ήταν χωρισμένο. Το ένα μάτι του δεν υπήρχε. Γενικά, το μισό πρόσωπό του ήταν εξαφανισμένο. Εκεί, εκεί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αυτό το παιδί το μεταφέρανε στο νοσοκομείο της Κορίνθου, αλλά δυστυχώς, δεν προλάβανε να τον σώσουν.
Μετά από αυτό, βγήκα έξω προς το εργοστάσιο, προς την πύλη. Εκεί, στην πύλη, γινότανε ένας πανικός. Είχε έρθει αστυνομία, είχε έρθει πυροσβεστική, είχε έρθει μάλλον το παιδί του Σωτήρη του Βορινιώτη, ο Γιώργης, και με ρωτούσε για τον πατέρα του. Δεν είχα τη δύναμη να του πω ότι ο πατέρας του ήτανε νεκρός. Του είπα ότι είναι καλά, ότι είναι χτυπημένος μόνο, δεν είναι σοβαρά. Δεν του είπα την αλήθεια. Ενώ προσπαθούσα να τον ηρεμήσω, έφυγε από τα χέρια μου και μπήκε μέσα στο εργοστάσιο, για να διαπιστώσει ο ίδιος αν αυτά που του έλεγα ήταν αλήθεια ή όχι. Αυτό που διαπίστωσε είναι ότι είδε τον πατέρα του νεκρό.
Εγώ προσπάθησα να φύγω έξω από το εργοστάσιο, δεν μπορούσα να είμαι άλλο εκεί μέσα κι είχα απομακρυνθεί, είχα φτάσει στην πύλη του εργοστασίου και προσπαθούσα να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Μάλιστα, είχε έρθει κι η γυναίκα μου τότε. Εγώ ήμουν τόσο πολύ χαμένος στον κόσμο μου, που δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τον θυμό μου, τα νεύρα μου και φώναξα άσχημα στην γυναίκα μου. Της λέω: «Πάρε το αμάξι και φύγε, είναι επικίνδυνα εδώ!» Δεν ήξερα πώς να μιλήσω, πώς να συμπεριφερθω. Είχα τρομοκρατηθεί παρά πολύ.
Ειδικά τον πρώτο μήνα μετά, για κάνα μήνα περίπου, είχα κλειστεί στον εαυτό μου, δε μίλαγα ούτε στη γυναίκα μου, ούτε στο παιδί μου. Με ρώταγε ο κόσμος τι ακριβώς έχει γίνει, δεν ήθελα να απαντήσω, ήμουν τρακαρισμένος πολύ, ήμουνα στρεσαρισμένος. Κι αυτό, γιατί με αυτούς τους ανθρώπους εκεί μέσα ξεκινήσαμε, μεγαλώσαμε εκεί μέσα, σ’ αυτό το εργοστάσιο, μικρά παιδιά. Κάναμε φιλίες, πηγαίναμε στο εργοστάσιο και δουλεύαμε ξεκούραστα, δουλεύαμε με άνεση, με καλαμπούρι. Ήμασταν γεμάτο χαρά, παρόλο που ήμαστε απλοί εργάτες. Εγώ έτσι ένιωθα. Έτσι ένιωθα. Μέχρι εκείνη την ημέρα, έτσι ένιωθα κι έτσι ήτανε.
Αλλά μετά το ατύχημα, εμένα η ζωή μου άλλαξε πολύ. Κοίταγα να… πώς να περνάω τις λίγες στιγμές της ζωής ευχάριστα, γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ήμουν ένας άνθρωπος που την ζωή μου την πέρασα μέσα στο καλαμπούρι. Αλλά αυτό το γεγονός με σημάδεψε και ξεκίνησα κι είδα τη ζωή μετά από την άλλη πλευρά.
Μας δώσαν τότε, αν θυμάμαι καλά, έναν μήνα ή δυο μήνες άδεια. Μετά από δύο μήνες, μαζευτήκαμε σιγά-σιγά πάλι όλοι να πάμε μέσα. Πήγαμε. Εγώ δεν μπορούσα να δουλέψω, ξεκίνησε η γραμμή να δουλεύει, το τμήμα το δικό μου, δεν μπορούσα.
Δεν μπόρεσα να μείνω εκεί μέσα, δεν μπορούσα να ξεπεράσω αυτό που είχαν δει τα μάτια μου, δεν μπορούσα να πάω να δουλέψω και να περάσω από αυτά τα πόστα που έγινε το ατύχημα και να συνεχίζω να ζω και να νομίζω ότι δεν έγινε κάτι, ενώ έχει γίνει. Δεν μπορούσα να περπατήσω στην κεντρική μονάδα εκεί της μηχανής και να πω οτι δε θα δω τον Παύλο, δε θα δω τον Χρήστο ή δε θα δω τον Κώστα, ένα παιδί από το Λέχαιο, δυο μέτρα παλικάρι, το οποίο εξαφανίστηκε, εντελώς…
Και ζήτησα να φύγω. Ζήτησα από τον διευθυντή να φύγω. Δεν μπορούσα να εργαστώ. Το θέμα σε αυτές τις εμπειρίες, σε αυτές τις δουλειές, είναι να προλάβεις το κακό προτού γίνει, δεν είναι να το διορθώσεις μετά. Το θέμα είναι να το προλάβεις προτού φύγει μια ανθρώπινη ζωή. Η δικιά μου η εμπειρία μέχρι σήμερα μου δείχνει, παρόλο που είμαστε στον 21ο αιώνα, ότι την ανθρώπινη ζωή δεν την έχουμε σε εκτίμηση. Ορισμένα επαγγέλματα, δεν δουλεύουν ορισμένα εργοστάσια, με τις συνθήκες διαβίωσης υπέρ του εργάτη. Κι ο εργάτης αυτή τη στιγμή, ειδικά ο εργάτης, είναι ξεκρέμαστος στον αέρα. Σκύβει το κεφάλι, πάει, δουλεύει, δεν ακούγεται καθόλου και δεν υπολογίζεται καθόλου. Θα ήθελα εγω, αν γύρναγα τη ζωή μου πίσω, να μην ήμουν εργάτης, δε θα ήθελα να ξαναζήσω πάλι αυτό το πράγμα. Θα ήθελα να είχα κάνει κάτι άλλο. Δε με κούρασε η δουλειά, αυτό που με έχει κουράσει είναι ότι ο κόσμος, ο άνθρωπος, ξεχνάει εύκολα από πού ξεκίνησε και πού έχει φτάσει. Δεν κοιτάει το σύνολο, τη συλλογική δουλειά και κοιτάει μόνο την ατομική, τον εαυτό του.
Οι νέοι να μην πάνε στο εργοστάσιο. Να κάνουν αυτό που τους ευχαριστεί, αυτό που τους γεμίζει στη ζωή τους, ό,τι να ναι κι αυτό. Να κάνουν τη δουλειά που αγαπάνε και να μάθουν στη ζωή τους ότι… να μην απελπίζονται, να μη στεναχωριούνται και πάντοτε να παλεύουνε για το καλύτερο.
Εύχομαι να μη γίνουνε παλι τέτοια πράγματα, να μη συμβούν. Ή αν δεν μπορουμε να τα αποφύγουμε, να είναι όσο γίνεται λιγότερα ατυχήματα. Αλλά νομίζω ότι κι εμείς οι άνθρωποι, πρέπει να δώσουμε περισσότερη αξία στην ανθρώπινη ζωή, να την εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω. Και να την πιστέψουμε λίγο παραπάνω. Πράγμα το οποίο έχει χαθεί σήμερα, για μένα. Εύχομαι ό,τι καλύτερο σε όλους.