ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΟΦΟΡΟ
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΟΦΟΡΟ
Περιγραφή
Μπάζα, φωτοβολίδες, ζώα: μερικά μόνο από τα πράγματα που βρίσκει κάθε μέρα στους κάδους η Μαρία Νυφάκου, που εργάζεται στα απορριμματοφόρα του δήμου. Μια δουλειά σκληρή, αλλά απόλυτα αναγκαία.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Σοφία Μαθιουδάκη
Αφήγηση
- Μαρία Νυφάκου
Δημιουργία Podcast
- Ανδρέας Παππάς
Σχεδιασμός Ήχου
- Ιάσονας Θεοφάνου
Επεξεργασία Ήχου
- Δημήτρης Παπαδάκης
Σκηνοθεσία Βίντεο
- Ισιδώρα Χαρμπίλα
Έχω γεννηθεί στη Νίκαια, είμαι σαράντα εφτά χρονών, μένω στο Κερατσίνι. Έχω τρία παιδιά, μία κόρη και δύο δίδυμους γιους. Έχω δουλέψει σε διάφορες δουλειές. Τα τελευταία εφτά χρόνια δουλεύω στην καθαριότητα στον Δήμο Πειραιά. Στην αρχή δούλεψα οδοσάρωση, όπως λέμε, στη σκούπα που βγαίνουνε έξω στο δρόμο και σκουπίζουνε και άντρες και γυναίκες σε δρόμους, σε πλατείες μετά από ‘κει και πέρα δουλεύω στο απορριμματοφόρο πίσω που αδειάζουμε τους κάδους.
Η δουλειά μου είναι βράδυ εφόσον είμαι στο απορριμματοφόρο, για να μην έχει πολλή κίνηση να μπορούμε να μαζεύουμε πιο εύκολα και το σκουπίδι, χωρίς να πέσουμε στην κυκλοφορία και εμείς και ο κόσμος. Είναι επικίνδυνο: μην πέσει ο κάδος, μην μας να μαγκώσουν τα χέρια, όπως είχε γίνει πιο παλιά άλλοι έχουν πέσει καδάκι στο κεφάλι τους, τα μικρά τα πράσινα. Έχουμε κράνος, έχουμε γυαλιά, ασφαλείας μποτάκια, γιλεκάκια που φωσφορίζουν. Για την ασφάλειά μας, γιατί έχουμε οικογένειες. Πάμε για ένα μεροκάματο. Δεν πάμε ούτε να σκοτωθούμε, ούτε να τραυματιστούμε.
Υπάρχει πολύ μεγάλη δυσκολία κι είναι πολύ επικίνδυνο. Έχουμε αντιμετωπίσει πάρα πολλά και ειδικά το βράδυ. Μεθυσμένους, να έρχονται κολλητά να κοντεύουν να μας χτυπήσουν, να μας βρίζουν να περνάνε με κόκκινο, να είναι αντίθετα. φοβόμαστε πάρα πολύ και έχουμε το μυαλό μας όχι μόνο και σε μας να μη γίνει το ατύχημα, αλλά να μη γίνει και σε κάποιον άλλον. Και στα αυτοκίνητα που έρχονται πολύ κολλητά γιατί άμα θα φύγει ο κάδος θα πάει πάνω στο καπό ή στο παρμπρίζ και θα τους τραυματίσει ή μπορεί και να τους σκοτώσει.
Όπως πήγαμε να αδειάσουμε κοντά στο Καραϊσκάκη τον κάδο ευτυχώς ήταν σιδερένιος, γιατί μπορεί αν ήταν πλαστικός να είχε πιάσει και φωτιά, όπως τους καίνε πολλούς οι φιλάθλοι. Μάλλον είχανε ρίξει φωτοβολίδα και την ώρα που ρίχνουμε τον κάδο έβγαζε καπνούς κι εκείνη τη στιγμή φύγαμε γρήγορα και πήγαμε στη βάση μας, στο γκαράζ, και σβήσαμε τον καπνό, τη φωτιά πριν αρπάξει τελείως φωτιά. Κι έτσι το προλάβαμε έγκαιρα. Έχει τύχει σε άλλον συνάδελφο που να έχει πάρει όλο το απορριμματοφόρο φωτιά, την ώρα που αδειάζει ο κάδος, ανακατεύεται το σκουπίδι και το φουντώνει κι είχε πάρει φωτιά το απορριμματοφόρο.
Εμείς στα πληρώματα δεν έχουμε σταθερή ώρα, είναι πώς θα βγει, τι αμάξι θα δουλέψεις, πόσα δρομολόγια θα κάνεις και τι θα αντιμετωπίσεις. Ή μπορεί να χρειαστεί να δουλέψεις και παραπάνω αν έχουν ρίξει μέσα- γιατί ρίχνουνε μέσα κι κλαδιά, ρίχνουνε μέσα και μπάζα. Το μαρτύριο που τραβάνε σε γωνίες που δεν μπορούμε να χωρέσουμε, γιατί δεν μας υπολογίζουν κάποιοι και παρκάρουν όπου θέλουνε. Σε κάποια στενά που είναι μικρά, παρκάρουν και απ’ τις δυο πλευρές. Κάποιες φορές δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να περάσουμε. Πάρα μα πάρα πολύ. Και αν δούμε ότι δεν μπορούμε να περάσουμε, δεν περνάμε την ίδια μέρα, το αναφέρουμε στο γραφείο, δεν χωράγαμε και θα πάμε αύριο. Γιατί μπορεί να πάρει κάποιος πολίτης ότι δεν πήραμε τα σκουπίδια. Οπότε να είναι ενήμερο και το γραφείο.
Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες γιατί είτε έχει χιόνια, είτε έχει κρύα, είτε έχει πολλές βροχές, κατακλυσμούς εμείς πρέπει να το μαζέψουμε. Και με τους κατακλυσμούς φοράμε βέβαια αδιάβροχο -μας έχουνε δώσει-, αλλά όταν έχει πάρα πολύ μεγάλη βροχή, δυστυχώς μπαίνει μέσα το νερό και γινόμαστε μούσκεμα. Τον χειμώνα, με τις πλημμύρες να μαζεύουμε τα σκουπίδια, τους κάδους, αν έχει χύμα κάτω. Στα κρύα όσο μπορούμε ντυνόμαστε, μας έχουν δώσει και μπουφάν και όλα, αλλά δεν μπορείς να δουλέψεις, αν ντυθείς πάρα πολύ βαριά, δεν μπορείς να κουνηθείς. Πώς θα κατέβεις απ΄ το σκαλοπάτι; Πώς θα ανέβεις; Πώς θα πάρεις τον κάδο;
Όταν έχει την ημέρα ζέστη, το βράδυ είναι πιο πολλή ζέστη, γιατί όλα καίγονται, όλη την ημέρα καίγονται όλα. Το ρίχνουμε μέσα στο απορριμματοφόρο και φέρνει μία λάβα, που νομίζεις ότι είσαι σε ηφαίστειο. Δουλεύουμε, δεν σταματάμε ποτέ. Ό,τι καιρό και να έχει, αναγκαστικά δουλεύουμε για να μαζευτεί το σκουπίδι.
Είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη η δουλειά, επικίνδυνη πολύ, πολύ ανθυγιεινή για αυτό και μας κολλάνε και βαρέα και ανθυγιεινά. Ήθελαν ένα διάστημα να τα κόψουνε, αλλά βέβαια όχι, δεν τα έχουνε κόψει. Πάμε στον κάδο να πετάξουμε μία σακούλα και π.χ. κλείνουμε με τη μύτη μας. Για φανταστείτε που είμαστε τόσες ώρες πίσω από το αυτοκίνητο και είμαστε μπροστά στη μυρωδιά αυτή. Πλένονται βέβαια οι κάδοι, αλλά όσο και να πλυθούνε και με μια μέρα, δύο να μείνουνε πάλι ο κάδος θα βρωμάει και το σκουπίδι. Υπάρχουν και ποντίκια ζωντανά που περνάνε από κοντά σου και κατσαρίδες ζωντανές. Εμείς προστατευόμαστε από τα γάντια, απ’ τις μάσκες, να πλένουμε συνέχεια τα χέρια μας, να έχουμε το αντισηπτικό.
Πάντα τον φόβο για κάποια αρρώστια την έχεις, όχι μόνο θέμα covid, την έχεις από χρόνια. Το covid εμφανίστηκε τώρα. Εγώ έχω κάνει και της ηπατίτιδας, έχω κάνει της ηπατίτιδας Β και του τετάνου, να προφυλαχτώ είτε για κάποια βρωμιά μην τυχόν κολλήσω, είτε αν μου μπει στο χέρι κάποιο γυαλί. Να προφυλαχτώ κι από αυτό. Δε γίνεται, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Για αυτό προσπαθείς να κάνεις και τα εμβόλια για να προφυλαχτείς από τις αρρώστιες αυτές όλες των ζώων.
Έχουμε βρει και σκύλο μέσα, τον οποίο δεν έχουμε προλάβει να μπορέσουμε να τον βγάλουμε να τον θάψουμε κάπου. Γιατί, όταν αδειάζει ο κάδος πέφτει μέσα και σκουπίδι κατευθείαν. Και μπορεί κάποια στιγμή να το δούμε τελευταία στιγμή την ώρα που θα μαζέψει η πρέσα ή που θα είναι ο μύλος, ο όποιος μύλος το αλέθει. Έχει τύχει μία φορά να βρούμε ένα σκύλο και δυο-τρεις φορές, γάτα. Δυστυχώς μετά η ψυχολογία μας πολύ χάλια, γιατί δεν μπορώ να βλέπω ζώα να είναι στα σκουπίδια και στις χωματερές, να πηγαίνουνε. Εδώ κι ένα πουλάκι μπορεί να δεις ψόφιο και να θες να πας να το θάψεις κάπου. Όχι γάτα ή σκύλο.
Εγώ προσπαθώ και παλεύω για την οικογένειά μου, αν και κουραζόμουν πολύ με τα τρία μου παιδιά και κάποια χρόνια πήγαινα και βοήθαγα και τον σύζυγο το πρωί στη δική του εργασία, γιατί έκανα και σαν δεύτερη δουλειά. Οπότε φανταστείτε ότι πόσο κούραση πέρναγα με δυο δουλειές και τρία παιδιά και όλα μόνη μου χωρίς να έχω βοήθεια από πουθενά.
Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Όταν είναι τίμια η δουλειά, η δουλειά δεν είναι ντροπή καθόλου. Και όταν θες να δουλέψεις για να βοηθήσεις την οικογένειά σου, για να έχουνε στο σπίτι τα βασικά, να τους προσφέρεις ό,τι μπορείς. Εγώ είμαι ευχαριστημένη με τη δουλειά μου, δεν ντρέπομαι. Μου λένε: «Τι δουλειά κάνεις;». «Είμαι», λέω, «στην καθαριότητα, στο απορριμματοφόρο».