ΚΛΕΦΤΗΚΑ ΣΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ
ΚΛΕΦΤΗΚΑ ΣΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ
Περιγραφή
Η δεκαπεντάχρονη Βεργίνα κλέβεται με τον αγαπημένο της στις βαμβακοκαλλιέργειες της Ημαθίας του 1971.
Ανήκει στη Συλλογή
10 Podcasts
ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Ανατολή Στεφανοπούλου
Αφήγηση
- Βεργίνα Πλατιώτη
Δημιουργία Podcast
- Δάφνη Ματζιαράκη
Σχεδιασμός Ήχου
- Δημήτρης Παλαιογιάννης
Σκηνοθεσία Βίντεο
- Μιχάλης Μπέκος
Ήρθαν στο χωριό με τον ξάδερφο μου κι ήρθαν στο σπίτι μας. Κι όταν ειδωθήκαμε, και εγώ και εκείνος, νιώσαμε κάτι πάρα πολύ ωραίο που δεν ξέρω, δεν μπορώ να το περιγράψω τώρα. Αλλά, ήτανε κάτι που μας ένωσε για όλη μας τη ζωή.
Πήγαμε στο χωριό, πέρασε ο Δεκαπενταύγουστος. Τον Σεπτέμβριο, ο ξάδερφός μου είχε βαμβάκια εδώ στο Νησέλι κι ήρθε στο χωριό κι ήθελε άτομα για να έρθουν να μαζέψουνε το Βαμβάκι. Μέσα σε αυτούς ήμουνα κι εγώ. Κι ήρθαμε εδώ πέρα και μέναμε στον ξάδερφό μου, μαζεύαμε βαμβάκι στον ξάδερφό μου. Δεν ήτανε ούτε μία μέρα που να μην έρχεται εκεί, να μην έρθει στο χωράφι, σε όποιο χωράφι ήμουνα εγώ και δούλευα. Έτσι αγαπηθήκαμε πολύ. Θα το έλεγα έρωτα. Γιατί η αγάπη έρχεται μετά.
Μια μέρα, καθίσαμε για να ξεκουραστούμε. Εκείνη την ημέρα, μου λέει:
«Εγώ θα φύγω φαντάρος, αλλά θέλω πάρα πολύ να σε παντρευτώ. Τι θα κάνουμε; Θα με περιμένεις να πάω φαντάρος και να γυρίσω ή θέλεις να σε πάρω τώρα;»
Εγώ εκείνη την ώρα το σκέφτηκα πολύ. Φοβόμουνα, γιατί ήμουν και πολύ μικρή, αλλά από την άλλη τη μεριά, τον ήθελα κιόλας. Δεν ήθελα να τον χάσω. Λέω:
«Να το σκεφτώ».
«Σκέψου το».
Και το βράδυ θα βγαίναμε στη βόλτα. Και μου λέει:
«Το σκέφτηκες;»
«Το σκέφτηκα», είπα, «αλλά δεν πρέπει να πούμε και τους δικούς μας;»
Και λέει: «Άμα τους πούμε, είμαστε μικροί και δε θα μας αφήσουν. Θα πουν να μεγαλώσουμε. Πάμε να φύγουμε οι δυο μας και μετά θα το δεχτούνε».
Βγήκαμε βόλτα και δεν έκανα δυο-τρεις βόλτες, στην τρίτη βόλτα περίμενε με το ταξί στο περίπτερο που υπάρχει στο χωριό. Και μου λέει:
«Το ταξί ήρθε. Θέλεις έρχεσαι, θέλεις σταματάμε εδώ».
Δεν το σκέφτηκα πολύ. Πήγα.
Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη και πάμε σε ένα ξενοδοχείο. Δεν είχαμε ταυτότητες, εγώ ήμουν δεκαπέντε χρονών κι ήμουν ανήλικη. Ο ξενοδόχος που πήγαμε για να μείνουμε, μας έδωσε μεν δωμάτιο, αλλά έδωσε τα στοιχεία μας στην αστυνομία.
Ήτανε τότε επί χούντας κι η ώρα τρεις τα ξημερώματα, χτυπάει η πόρτα. Εγώ, ούτε που το φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Και μου είπε:
«Θα μας πάνε στην ασφάλεια. Εσύ τι νιώθεις για μένα; Θέλεις να είσαι μαζί μου ή δε θέλεις; Εάν θέλεις, θα πεις ότι θέλω, γιατί αλλιώς κι εμένα θα με δικάσουνε, εσένα δεν ξέρω, μπορεί και να σε στείλουν στο αναμορφωτήριο».
Είπα: «Τι είναι αυτά που λες; Αφού θέλω να είμαστε μαζί. Άμα ήταν, πώς θα ερχόμουνα;»
Τέλος πάντων, μπαίνουν μέσα, ήταν της ασφάλειας δύο κύριοι. Μείναμε όλοι τη νύχτα εκεί πέρα. Πήραν τηλέφωνο στους γονείς μας, να ‘ρθουν να υπογράψουνε για να μας αφήσουνε. Ο μπαμπάς μου δεν μπόρεσε να ‘ρθει. Ήταν στο Πολύφυτο, στο έργο, δούλευε. Ο πεθερός μου όμως, ήρθε. Με τη συγκατάθεση του πεθερού μου, που είπε ότι: «Εμένα μου άρεσε το κοριτσάκι κι αφού το θέλει ο γιος μου... δεν έχω πολλά παιδιά, έχω έναν γιο έχω και δε θέλω να τον χαλάσω το χατίρι», με δώσανε την άδεια κι εμένα και μας πήρε ο πεθερός μου και μας έφερε εδώ.
Ήρθε στο σπίτι κι ήρθε κι ο μπαμπάς μου και συζήτησαν. Μας είπανε: «Γιατί δε μας ρωτήσατε;» Τώρα τι να πούμε εμείς; Ο ένας δεκαπέντε κι ο άλλος δεκαεννιά.
Αποφασίσανε να γίνει ο γάμος νωρίς. 10 Οκτωβρίου κλεφτήκαμε, 7 Νοεμβρίου παντρευτήκαμε. 24 Ιανουαρίου, ο άνδρας μου έφυγε φαντάρος. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Αλλά μου έγραφε γράμματα κάθε μέρα.
Ήτανε Πρωτομαγιά. Είχε έρθει με άδεια. Και με ρωτάει:
«Πώς είσαι;»
Εγώ, αφού ήταν εδώ ο Νίκος, είναι ο άνδρας μου, αισθανόμουν ότι πετούσα κι ας ήταν η μέρα που θα γεννούσα.
«Είμαι καλά».
«Θα παραγγείλω ταξί να πάμε Πρωτομαγιά. Στον Άγιο Αθανάσιο». Είναι ένα μοναστήρι πάνω απ’ την Αγκαθιά.
Πήγαμε Πρωτομαγιά, αλλά εγώ, επειδή ήταν η μέρα που έπρεπε να γεννήσω, δεν μπορούσα να καθίσω. Περπατήσαμε όλο το βουνό και το βράδυ γυρίσαμε στο σπίτι. Και την ώρα που ετοιμαζόταν ο άντρας μου για να φύγει, εγώ με πιάσανε οι πόνοι για να γεννήσω.
«Βεργινία, τι έχεις;»
«Τίποτε δεν έχω, κουράστηκα».
Για να φύγει, να μη φάει φυλακή, γιατί ήταν κι η χούντα και δεν ήταν τα πράγματα εύκολα. Άμα καθυστερούσες λίγο, σου βάζανε φυλακή. Κι εγώ, για να απολυθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα, έλεγα: «Δεν έχω πόνους». Έφυγε ο άνδρας μου.
Ψάχναμε ταξί για να βρούμε, για να πάμε στο νοσοκομείο και δε βρίσκαμε, γιατί ήταν Πρωτομαγιά. Ήταν ένας κύριος που είχε αυτοκίνητο εδώ πέρα και μας πήρε και μας πήγε στο νοσοκομείο. Δώδεκα παρά τέταρτο, γεννήθηκε ο γιος μου.
Ο άνδρας μου πήρε τηλέφωνο δώδεκα η ώρα. Είχε ένα καφενείο ένας ξάδερφος του εδώ κι είχε τηλέφωνο. Γιατί δε με είδε καλά που έφυγε. Και λέει:
«Θέλω να πας στο σπίτι, άμα έχουν φως, και να δεις πως είναι η Βεργινία».
«Η Βεργινία γέννησε», τον είπε, «κι έχετε αγοράκι».