ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΝΟΣ ΤΥΦΛΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ
ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΝΟΣ ΤΥΦΛΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ
Περιγραφή
Δυο ατυχήματα στην παιδική ηλικία, του στέρησαν το φως του. Ο Παναγιώτης Γραμμενίδης ξεπέρασε πολλά εμπόδια για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Μανόλης Ντελής
Αφήγηση
- Παναγιώτης Γραμμενίδης
Δημιουργία Podcast
- Θάνος Ψυχογιός
Σχεδιασμός Ήχου
- Γιώργος Ραμαντάνης
Επεξεργασία Ήχου
- Δημήτρης Παπαδάκης
Ταλαιπωρήθηκα πολύ, στεναχωρήθηκα πολύ, πολλές φορές, αλλά πέρα από ‘κει αυτά έχουν περάσει και τώρα είμαι καλά. Καλά λέγοντας, έχω την οικογένειά μου, έχω το σπίτι μου, έχω την άνεση μου. Τώρα όμως.
Γεννήθηκα το 1949. Η καταγωγή μου είναι από το χωριό, λέγεται Καρωτή Διδυμότειχου, Έβρου. Όταν ήμουν εφτά-οχτώ χρονών, κατά λάθος, η γιαγιά μου είχε σπάσει μία βέργα, πετάχτηκε ένα κομμάτι ξύλο και με χτύπησε στο μάτι, το αριστερό μάτι. Μετά από χρόνια, περίπου ήμουνα έντεκα-δώδεκα χρόνων, πήγα να κόψω ένα σπάγκο, το μαχαίρι κοιτάζοντας προς τα επάνω, χτυπώ στο δεξί μου μάτι.
Έκανα εγχείρηση και ξανάδα το φως μου πάλι. Ήμουνα στο χωριό, εντάξει, ασχολούμασταν με τις αγροτικές δουλειές, εγώ βοσκούσα και πρόβατα, είχα 150 πρόβατα. Όταν έγινα 17 χρονών, 18, άρχισε το φως μου να δημιουργεί προβλήματα.
Ξανά στο νοσοκομείο, ναι με θεραπείες, ναι με εγχειρήσεις. Τελικά, το φως το έχω χάσει τελείως. Εγώ στο χωριό με αυτήν την κατάσταση, να μη βλέπω, δεν ήθελα να πάω.
Οι νέο-τυφλωθέντες, που χάνουν την όρασή τους, θέλουν να κοιμούνται. Να μου πεις γιατί θέλουν να κοιμούνται; Γιατί βλέπουν όνειρα κι όταν ξυπνήσουν, στεναχωριούνται. Για αυτό, αν δεν περάσουν τρία χρόνια δεν το ξεπερνάς.
Δεν είχαμε δασκάλους εμείς εκεί ειδικούς, που να με βοηθήσουν, άρχισαν τα ίδια τα παιδιά να μου διδάσκουν και τη γραφή των τυφλών, την Braille. Άρχισα μ’ αυτούς να κάνω παρέα, πηγαίναμε βόλτα πέρα δώθε, με παίρνανε, δε με αφήνανε.
Πολύ σημαντικό είναι, όταν τυφλωθείς, να έρθεις σε επαφή με το ίδιο το τυφλό άτομο. Όσο και να το παρηγορεί ο ξένος, δεν θα σε καταλάβει.
Πήγα στο γυμνάσιο σε βλεπόντων, δεν πήγα σε κάποιο ειδικό σχολείο για τυφλά άτομα. Για να πάω εκεί έπρεπε να πάρω τρεις συγκοινωνίες. Ναι μεν τα μαθήματα τα έλεγα προφορικά, στις εξετάσεις όμως, εκεί ήταν η δυσκολία. Μόνο εγώ ήμουνα τυφλός.
Με την μηχανή Braille έγραφα τα θέματα και μετά τα έγραφα στην κόλλα με γραφομηχανή βλεπόντων και να την παραδώσω στον καθηγητή. Εκπαιδεύτηκα στα τηλέφωνα, πήρα και από ‘κει το πτυχίο. Άρχισα να ψάχνω για δουλειά. «Στο Βενιζέλειο, στο Ηράκλειο, ανοίγεται ένα καινούργιο νοσοκομείο, θέλεις να πας;» «Βρε, πηγαίνω οπουδήποτε».
Στην αρχή, ναι ήτανε δύσκολο. Πέρασαν από κει τα χρόνια, εντάξει, άρχιζα να γνωρίζω και κόσμο. Η γυναίκα μου ήταν στη σχολή νοσηλευτών, σπούδαζε ως νοσοκόμα. Σιγά-σιγά, να γνωριστούμε, ξέρω γω, να γνωριστούμε κι αρχίσαμε να τα ψήνουμε τότε, να τα λέμε. Από τη στιγμή που με είδε ότι είμαι τυφλός, με πήρε η ίδια, με δέχτηκε.
Κι όταν πήγε η γυναίκα μου στο χωριό της, το είπε του πατέρα της ότι γνώρισα ένα παιδί, δουλεύει τηλεφωνητής, αλλά είναι τυφλός. Ο πατέρας της αντέδρασε: «Θα κάτσεις εδώ να μαζέψουμε τις ελιές, δε χρειάζεται να πας». Η γυναίκα μου αντέδρασε, πηγαίνει, παίρνει απ’ την γιαγιά της 500 δραχμές, να πάρει το ταξί και κατεβαίνει στο Ηράκλειο.
Ήρθε η ώρα να πάμε στην εκκλησία, να στεφανωθούμε. Αλλά ο πατέρας της ήρθε, ναι μεν, ήρθε για να την πάρει! Είχε καλέσει κι έναν κουμπάρο, είχε αυτός από τον Πύργο και βγήκαν έξω κι άρχισαν….Λέει «Να πάω να φέρω εγώ ταξί, εσύ θα τη βγάλεις έξω να τη βάλουμε στο ταξί και να φύγουμε». Αλλά ο παπάς λέει: «Πού είναι ο πατέρας σου; Να εκεί πέρα είναι ο πατέρας σου! Για έλα εδώ κοντά να σταθείς δίπλα της, στην κόρη σου!» «Δεν έχω κόρη». Κι έτσι έγινε μία λίγο αυτό, ο παπάς εκεί επέμενε: «Όχι, θα σταθείς εδώ δίπλα!» ‘Ντάξει, διάβασε ο παπάς, έκανε την ώρα τι χρειαζότανε κι εκεί πέρα ο πεθερός μου παίρνει τη γυναίκα του και σηκώνονται και φεύγουνε. Εμείς συνεχίσαμε κανονικά, πήγαμε στο κέντρο. Ναι φάγαμε, κουμπάροι κι οι γονείς μου.
Τώρα είναι σαράντα δύο χρόνια που είμαστε παντρεμένοι, έχουμε τρία παιδιά και πέντε εγγόνια έχουμε. Τα παιδιά τα σπουδάσαμε, τώρα εργάζονται, είναι παντρεμένα.
Εδώ στο Ηράκλειο δεν υπήρχε σωματείο τυφλών. Το ξεκίνησα μαζί με τη γυναίκα μου. Αρχίσαμε να ψάχνουμε να βρούμε τυφλά άτομα, το ‘86. Θέλουμε δουλειά, θέλουμε να μας πάρει το κράτος να μας διορίσει, να με φορολογεί, να ‘χω το ΙΚΑ μου το δημόσιο - τι θα είναι- και θέλω να ζω αξιοπρεπής. Μη μου δώσεις τώρα 250 δραχμές και με βάλεις στην άκρη. Κι έτσι με τους αγώνες, είχαμε βοηθήσει πολλά άτομα.
Λέω καμιά φορά: «Είναι ευτυχείς οι γονείς που έχουν καλά παιδιά». Κι είμαι ευτυχισμένος από τα παιδιά μου. Όταν ήμουνα εγώ πρωινός, η γυναίκα μου ήταν απόγευμα. Κανονίζαμε τέτοιο το πρόγραμμα. Έτσι βγάζανε και εγώ ασχολούμουν με τα παιδιά. Έπαιρνα δίσκους τότε με παραμύθια, τους έβαζα στο ραδιόφωνο, τους έπαιρνα παιχνίδια με γράμματα: «Ποιος θα μου δείξει ποιο είναι το άλφα; Ποιο είναι το βήτα;» Και μου το δείχναν στο χέρι μου, τα γράμματα.
Και βλέπεις τώρα και τα εγγόνια, ποτές δεν τα είπαμε ότι ο παππούς δεν βλέπει, άστο θα το καταλάβουν μόνα τους. Αν είναι κάτι μου το δίνουν στο χέρι, σκορπάνε τα παιχνίδια κάτω. Εγώ προσέχω, σβαρνίζω τα πόδια μου, για να μην πατήσω, αυτά κατευθείαν τα μαζεύουν, τα βάζουν στην άκρη, με προσέχουν. «Σιγά παππού, σιγά παππού τα παιχνίδια!»
Τι μου έχει μείνει; Ναι μεν στην αρχή είχα ταλαιπωρηθεί. Πέρα από ‘κει ζήσαμε καλά, άλλαξε τελείως τη ζωή μου.