ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ Α ΚΟΡΟΥΝΙΑ
ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ Α ΚΟΡΟΥΝΙΑ
Περιγραφή
Στις 3 Δεκεμβρίου 1992 το ελληνικό δεξαμενόπλοιο «Aegean Sea» βυθίζεται έξω από την ισπανική πόλη Α Κορούνια, προκαλώντας μια από τις μεγαλύτερες θαλάσσιες οικολογικές καταστροφές της ιστορίας. Ο μηχανικός Μαρίνος Γαρμπής επιζεί από το ναυάγιο κι όταν επιστρέφει στην Ελλάδα, η αντίδραση του μικρού του γιου, τον οδηγεί σε μια απόφαση ζωής.
Ανήκει στη Συλλογή
14 Podcasts
ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Φώτης Κοροσιάδης
Αφήγηση
- Μαρίνος Γαρμπής
Δημιουργία Podcast
- Ανδρέας Παππάς
Σχεδιασμός Ήχου
- Ιάσονας Θεοφάνου
Επεξεργασία Ήχου
- Δημήτρης Παπαδάκης
Είμαι ο Μαρίνος ο Γαρμπής, είμαι γεννημένος το 1964 στον Κάλαμο Αττικής, σε ένα χωριό χωρίς πολλές προοπτικές, για τη νεολαία εκείνη την εποχή, ανήσυχο πνεύμα. Προσπάθησα να βρω διεξόδους, με τις οικονομικές δυνατότητες που υπήρχαν τότε, οι δρόμοι που μπορούσα να διαλέξω ήτανε λίγοι. Οπότε, ένας καλός δρόμος για μένα τότε ήτανε ο δρόμος της θάλασσας.
Διάλεξα να πάω στα καράβια, αλλά όχι σαν κατώτερο πλήρωμα, ήθελα να σπουδάσω. Πρώτα ταξίδεψα, λοιπόν, έκανα ένα ταξίδι για να μπορέσω να πληρώσω τα ενοίκια μου και τα έξοδα μου για τη σχολή. Γράφτηκα στη σχολή του εμπορικού ναυτικού του Ασπροπύργου, νοίκιασα σπίτι και μπόρεσα και πήρα το πτυχίο μου. Ποτέ δεν ταξίδεψα εγχώρια, πάντα ήμουνα στα ποντοπόρα πλοία και δη στα γκαζάδικα, στα μεγάλα γκαζάδικα, όπου οι μισθοί ήτανε καλύτεροι από αυτοί των φορτηγών.
Η πρώτη μέρα ήτανε τρομακτική για μένα, γιατί δεν είχα φύγει από το χωριό μου. Μπήκα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε αεροπλάνο, βρέθηκα στα Κανάρια νησιά και από κει σε ένα θηρίο, 45 χιλιάδων τόνων. Ειδικά η επαφή με το μηχανοστάσιο, γιατί δεν είχα πρότερη εμπειρία, ο θόρυβος, η ζέστη, ο όγκος του. Τελικά, αποδείχτηκε ότι ήταν μικρό, γιατί στην πορεία πήγα σε πολύ μεγαλύτερα πλοία.
Ξεκίνησα καθαριστής, χωρίς πτυχίο βέβαια, έτσι; Και σε 4 μήνες κατάφερα, με προσπάθεια, έγινα δόκιμος μηχανής, εξελίχθηκα. Γενικά είχα πολύ καλή συνεργασία με όλους και με τους Έλληνες και με τους ξένους, δεν είχα ποτέ προβλήματα συνύπαρξης. Επειδή ταξιδεύεις πολύ, είναι ο χρόνος που περνάς με αυτούς τους ανθρώπους πάρα πολύς γίνεσαι οικογένεια, τελικά. Περνάγαμε καλά.
Όταν αν πιάναμε στεριά, χαρά Θεού. Να βγούμε έξω, να διασκεδάσουμε, να πάμε για τα ποτά μας, να δούμε την πόλη που φτάσαμε. Δεν είχαμε, βέβαια, και πολύ χρόνο, έτσι; Στα γκαζάδικα δύσκολα, 3-4 μέρες max. Όποτε θέλεις να ξεδώσεις και η διέξοδος σου είναι τα μαγαζιά. Η διασκέδαση είναι μπαρ, ποτά, γυναίκες, αυτά. Αυτά γενικά δεν με πολυενθουσίαζαν, με ικανοποιούσαν τότε, αλλά δεν ήθελα να τη ζήσω αυτή τη ζωή, για όλη μου τη ζωή. Και αυτός ήταν και ο λόγος που παντρεύτηκα μικρός, δηλαδή στα 25 μου.
Έχω γυρίσει όλο τον πλανήτη αρκετές φορές γύρω γύρω. Σχεδόν όλη την Ευρώπη, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Αμερική πάρα πολλές φορές, Σοβιετική Ένωση στον Περσικό Κόλπο πάρα πολλές φορές, Σαουδική Αραβία, όλα τα κράτη εκεί.
Είχα και μια εμπειρία, όταν έγινε η εισβολή στο Κουβέιτ. Ιραν - Ιρακ ήταν ο πόλεμος. Πολλοί φεύγανε, δεν θέλαν να περάσουνε μέσα στην εμπόλεμη ζώνη. Εγώ πήγαινα. Είχε πολεμικό επίδομα εκεί. Γενικά, η εμπειρία του Kόλπου ήτανε, ειδικά τη δεκαετία του '80 με τον πόλεμο, ήταν λίγο δύσκολη, ταξιδεύαμε νύχτα μέσα στον Κόλπο, με εφημερίδες στα φινιστρίνια για να μη φαίνεται φως, γιατί χτυπούσαν τα καράβια με exocet. Τα καράβια πηγαίνανε τότε κομβόι μέσα να φορτώσουνε, μέσα στον κόλπο, συνοδεία με αμερικάνικα πλοία, πάντα νύχτα, για προστασία. Πάρα πολλά πλοία είχαν χτυπηθεί.
Αυτό το επάγγελμα κατάλαβα νωρίς ότι δεν είναι για να το συνδυάσεις με οικογένεια. Είχα σκοπό να το παρατήσω από νωρίς. Ψαχνόμουνα, δηλαδή.
Παρόλα αυτά, μέσα στην ατυχία μου το θεώρησα και τύχη, έζησα ένα ναυάγιο, στη La Coruña, στην Ισπανία το 1992, το Δεκέμβρη. Εμείς ήμασταν στο μηχανοστάσιο, ήμασταν ήδη 3 ημέρες αρόδου, αγκυροβολημένοι έξω από το λιμάνι, επειδή είχε γύρω στα 11 μποφόρ περίπου. Επειδή το λιμάνι της La Coruña είναι μέσα σε ένα δίαυλο από υφάλους. Συνήθως με τέτοιο καιρό ήταν απαγορευτικό να μπεις μέσα. Και να πας μέσα ήτανε μόνο με ευθύνη του καπετάνιου.
Από ό,τι θυμάμαι, τον καπετάν-Κώστα, νύχτα τον πήραν τηλέφωνο από τα γραφεία και του είπανε: «Πήγαινε μέσα, πληρώνουμε σταλίες, έχει καθυστερήσει το φορτίο», και ξεκινήσαμε γύρω στις 00:00 η ώρα τη νύχτα να μπούμε μέσα στο λιμάνι. Στις 3:00 η ώρα ήμασταν στα βράχια.
Εμείς ήμασταν στο μηχανοστάσιο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τη μηχανή αναμμένη να μη σβήσει, γιατί αν είχε σβήσει η μηχανή, θα ήμασταν όλοι νεκροί. Η μηχανή δούλευε συνέχεια σε φουλ στροφές ανάποδα και κράταγε το βαπόρι, να μην κοπανάει πάνω στα βράχια και σπάσει.
Από τις 3:00 η ώρα, επειδή αργεί και να ξημερώσει εκεί, μέχρι τις 9:00-9:30 το πρωί, δεν μπορούσαν να έρθουν ούτε ελικόπτερα, ούτε πλοία. Δεν είχε φως. Και εκεί γύρω στις 9:30 η ώρα ήρθαν κάποια ρυμουλκά, μεγάλα, ανοιχτής θαλάσσης. Ήρθανε 2 ελικόπτερα τότε, θυμάμαι ειδικά ελικόπτερα για διασώσεις. Ήτανε ένα μεγάλο ελικόπτερο και ένα μικρό, και το ένα ελικόπτερο έπαιρνε 2 άτομα και το άλλο το μικρό 1.
Ήμασταν 30 άτομα πλήρωμα και άρχισαν να κουβαλάνε κόσμο. Πήγαιναν και μας άφηναν πάνω στο φάρο, που είχανε φτιάξει ένα χώρο εκεί σαν ελικοδρόμιο. Διώξαμε όλο το κατώτερο πλήρωμα. Μείναμε μόνο οι αξιωματικοί, 7 άτομα στο τέλος.
Tραβήξαμε κάποιους μοχλούς, πήγε ο δεύτερος με τον άλλο τρίτο τράβηξαν τις ντίζες και έγινε το blackout. Από την τριβή των λαμαρινών μεταξύ τους, έγινε σπινθήρας, πήρε φωτιά. Σε πολύ λίγο χρόνο, το βαπόρι έγινε 3 κομμάτια. 6 άνθρωποι πήδηξαν στη θάλασσα. Με τα ελικόπτερα, κατέβηκαν διασώστες κρεμασμένοι τους έδεσαν και τους πήρανε όλους έξω.
Εγώ ήμουνα ήδη παντρεμένος, τότε, είχα και ένα αγοράκι 11 μηνών, το οποίο ήταν ο λόγος, τελικά, που εγκατέλειψα το επάγγελμα. Ο λόγος ήτανε ότι, όταν γύρισα από κει, μετά από 3 μέρες ανακρίσεων και ταλαιπωρίας, δεν με αναγνώρισε. Δεν με ήθελε κοντά του καθόλου, με απέρριψε. Αυτό σαν εμπειρία με τραυμάτισε πάρα πολύ. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Εκεί τελείωσε η καριέρα μου σαν μηχανικός στα καράβια.
Χάνεται η οικογένεια, σπάνε οι δεσμοί, κάποιες φορές ο πατέρας που γυρίζει μετά από 10 μήνες ταξίδι γίνεται και φορτικός, γιατί τα παιδιά μεγαλώνουνε, αποκτούνε χαρακτήρα, ο πατέρας δεν τα βιώνει, επειδή λείπει και δεν μπορεί να παραλληλίσει τη ζωή του με τα παιδιά του. Συνήθως είναι συγκρουσιακός.
Οι σχέσεις των ανθρώπων βασικά μες στη ζωή πρέπει να είναι, να πηγαίνουνε μαζί, παράλληλα. Αν χάνεσαι κάποια στιγμή, ξαναβρίσκεσαι μετά από ένα χρόνο, γίνεσαι απλά γνωστός. Εντάξει, εγώ δεν ήθελα τέτοιο πράγμα, δεν ήθελα να είναι οι οικονομικοί δεσμοί που θα με δένουνε με την οικογένεια μόνο. Ήθελα κάτι παραπάνω και, δόξα τω Θεώ, πιστεύω το πέτυχα.
Και από τύχη, είχε γίνει προκήρυξη προσλήψεων στα ελληνικά διυλιστήρια τότε, και ζήταγαν μηχανικούς του εμπορικού ναυτικού. Για αυτό το θεώρησα τύχη το ναυάγιο, άφησα όλα τα αρνητικά πίσω και άνοιξα μια καινούργια σελίδα στη ζωή μου.