ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ
ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ
Περιγραφή
Μέλος του πληρώματος περιγράφει λεπτό προς λεπτό την αιματηρή επίθεση από πειρατές σε ελληνικό δεξαμενόπλοιο στη Νιγηρία, το 2015.
Φίλτρα
Συντελεστές
Έρευνα
- Βικτώρια Δελακοβία
Αφήγηση
- Ο αφηγητής ζήτησε ψευδωνυμία
Δημιουργία Podcast
- Μάγια Φιλιπποπούλου
Σχεδιασμός Ήχου
- Ιάσονας Θεοφάνου
Επεξεργασία Ήχου
- Δημήτρης Παπαδάκης
Κινηματογράφηση
- Νίκος Μανδηλάς
- Μάγδα Μαρτζούκου
Ήτανε γκαζάδικο VCC, πλοίο που κουβαλάει πετρέλαιο. Πριν είχαμε πάει σε προηγούμενο λιμάνι κι είχαμε πάρει μισό φορτίο. Και πήγαμε στο τελευταίο να πάρουμε το υπόλοιπο φορτίο.
Ήμαστε μέσα στον κόλπο. Δίπλα μας ήταν άλλο παπόρι και φόρτωνε και θα τελείωνε αυτό και θα πηγαίναμε εμείς. Ξέραμε ότι στην περιοχή ότι υπάρχει πειρατεία, αλλά όχι τόσο πολλή. Γιατί ήμαστε μέσα στον κόλπο κι υποτίθεται μέσα στον κόλπο δεν υπάρχει πειρατεία όπως είναι έξω.
Γενάρης μήνας. Εννιά η ώρα το βράδυ. Εγώ ήμουν στην καμπίνα μου κι ακούω τον καπετάνιο και φωνάζει: «Πειρατές! Πειρατές! Πειρατές! Όλοι κάτω στην ασφάλεια!» Υπάρχει ένας χώρος στο μηχανοστάσιο που κλείνει κι ασφαλίζει και μπαίνουμε όλοι μέσα. Κλείνουν οι πόρτες, ασφαλίζουν. Και δεν έχει πρόσβαση κανένας εκεί.
Πήγαμε στο μηχανοστάσιο εκεί που είναι ο χώρος όταν γίνεται πειρατεία. «Είμαστε όλοι εδώ;» Διαπιστώσαμε ότι κάποιος λείπει. Λείπουν άτομα! Λείπανε οι δύο ανθυποπλοιάρχοι, ένας ναύτης κι ο υποπλοίαρχος. Από τη στιγμή που δεν είμαστε όλοι μέσα, η πόρτα δεν κλείνει. Οι πόρτες έμειναν ανοιχτές.
Οι πειρατές είναι πάνω στο βαπόρι κι είναι πάνω στη γέφυρα. Είχαν ανέβει πάνω στη γέφυρα. Κι όσους βρίσκανε, τους παίρνανε όμηρους. Είχαν πάρει τέσσερα άτομα. Τους πετάξανε στη θάλασσα κι από κάτω είχαν αυτοί μικρά βαρκάκια, τους βάζουνε μέσα και τους παίρνουνε και τους πάνε έξω, στη στεριά. Δεν αντιστέκεται κανείς εκεί. Αν αντισταθείς, είσαι χαμένος.
Είναι δύσκολο. Εκείνη την ώρα σκέφτεσαι πολλά. Ότι μπορεί να μην ξαναπάω σπίτι μου, τα πάντα.
Ακούσαμε τον καπετάνιο να φωνάζει από τα μεγάφωνα: «Βγείτε όλοι έξω γιατί υπάρχει χτυπημένος στην κουβέρτα!» Ήμαστε κάτω στο μηχανοστάσιο, βγήκαμε, ανοίξαμε την πόρτα της εξόδου που είναι για το deck και δε μας ένοιαξε αν έξω έχει άλλους δέκα πειρατές και μας περιμένουνε. Δεν το σκεφτήκαμε καν. Εκείνη την ώρα η σκέψη μας ήταν τον άνθρωπο που είχαμε χτυπημένο μπροστά μας.
Οι πειρατές τον χτυπήσανε με το όπλο και φύγανε. Τον είχαν πυροβολήσει στην κοιλιά. Είχε τις αισθήσεις του και μας έλεγε συνέχεια: «Ξέρεις κάτι; Κάνετε κάτι! Πονάω!» Αλλά εμείς τι να του κάνουμε; Ό,τι μποράγαμε του κάναμε.
Είχε αιμορραγία. Ήταν υποπλοίαρχος, κι ο αυτός που ξέρει, δηλαδή, τα ιατρικά όλα. Μας έδινε οδηγίες ο καπετάνιος: «Βάλε του οξυγόνο, κάνε του αυτό, κάνε του μαλάξεις, κάνε το ένα, κάνε το άλλο…» Αλλά τον είχε πάρει η σφαίρα στην κοιλιακή χώρα κι είχε εσωτερική αιμορραγία…
Ο καπετάνιος πάλευε πόσες ώρες να έρθει ελικόπτερο να τον πάρει ή να έρθει κάποιο, κάποιο μεγάλο σκάφος να τον παραλάβει. Δεν έγινε. Να βλέπεις έναν άνθρωπο, έναν συνάδελφό σου και να σου λέει: «Ξέρεις κάτι; Κάνε κάτι! Σώσε με!» Αυτή η εικόνα είναι δύσκολη. Και να μην μπορείς να του κάνεις δηλαδή τίποτα, τι να του κάνεις… Μετά από μισή ώρα κατέληξε. Άφησε πίσω του ένα παιδάκι, ορφανό.
Στη συνέχεια, μετά από αρκετές ώρες, από πολλές προσπάθειες του καπετάνιου, ήρθε μια λάντζα, τον πήρανε και τον πήγανε έξω. Μετά φύγαμε από Νιγηρία, γυρίσαμε στον Περσικό κι εγώ έφυγα μετά από έναν μήνα-ενάμιση, ξεμπαρκάρισα. Κι όταν ξεμπαρκάρισα πήγα στην οικογένεια του, γιατί τους ήξερα τους ανθρώπους, πήγα σπίτι, τους μίλησα, τους είδα. Αυτό. Τι να τους πεις.
Οι άλλοι, τους πήραν έξω και τους είχαν εκεί έναν μήνα. Τους είχαν έναν μήνα και κάνανε διαπραγματεύσεις με την εταιρία, τι λύτρα θέλουνε. Και κοιτάγανε, δηλαδή η εταιρία, με ποιον τρόπο να τους πάρουν, να είναι ασφαλείς και να δώσουν τα λεφτά. Γιατί μπορεί μετά να τους αφήνανε στα διακόσια μέτρα και να τους έπαιρνε κάποιος άλλος από εκεί κι ύστερα, μετά, να ζητάγανε κι άλλα λύτρα οι επόμενοι… Αλλά πέρασε ένας μήνας.
Στη Νιγηρία φέτος ξαναπήγα πρώτη φορά, από τότες. Έχεις τον φόβο, ο φόβος υπάρχει. Όταν μπαίνουμε, δηλαδή, σε αυτό το σημείο μέσα… δηλαδή αυτές τις δέκα μέρες που είμαστε εκεί μέσα, είναι δύσκολο για μας. Δεν κοιμόμαστε ήσυχα, κανένας.
Στη Νιγηρία πήγα δύο φορές φέτος. Απλώς δε σκέφτηκα καθόλου ότι μπορεί να γίνει, γιατί όσο το σκέφτεσαι, είναι χειρότερο. Οτιδήποτε συμβεί, δηλαδή, μες στη θάλασσα. Δεν πας με αυτή τη σκέψη. Ποτές.